Pomysł nie jest może nowy. Nasi koledzy z poznańskiej 'Gazety' już zdobyli swoje 'ośmiotysięczniki'. My poszliśmy w ich ślady. Spojrzeliśmy na plan Białegostoku, wytyczyliśmy trasę. Spakowaliśmy plecaki. Nie zabrakło w nich 'Sucharów bieszczadzkich' i wafelków 'Horalki' - wszak to wyprawa górska - oraz termosu z ciepłą herbatą. Zabraliśmy ze sobą baseta: austriackiego psa-przewodnika, doświadczonego w alpejskich wędrówkach. Dorzuciliśmy też linkę holowniczą. Lepszej - po pierwsze - nie mieliśmy. A po drugie - nie sądziliśmy, że lepsza byłaby nam potrzebna. Przecież to nie Alpy... Okazało się jednak, że na hałdzie w Sowlanach... Ale nie uprzedzajmy faktów.
Fot. Jędrzej Wojnar / Agencja Gazeta
Przed wyjściem w 'góry' - jak turyści - chcemy poinformować GOPR. Na próżno go szukać w Białymstoku. Może więc choć WOPR z Dojlid? Ale w zimie? Kończy się na telefonie do rzecznika Straży Miejskiej Jacka Pietraszewskiego, którego informujemy, które ze szczytów chcemy zdobyć i gdzie nas szukać, gdybyśmy nie dawali znaków życia do końca dnia.
Na pierwszy ogień idzie szczyt może nie najwyższy, ale za to doskonale znany wszystkim białostoczanom. Widzi go każdy, kto przyjeżdża do miasta koleją. My decydujemy się na atak od strony Lipowej. Na lekko, w stylu alpejskim, bez ubezpieczenia.
Podbieg po schodach nieco komplikuje wpierw głęboki śnieg, później ustawione w poprzek przykościelnych galerii deski. Ale nie dajemy się zniechęcić, i po najwyżej minucie od startu stoimy na szczycie.
Fot. Jędrzej Wojnar / Agencja Gazeta
Na wierzchołku wzgórza świętego Rocha jest prawie jak w Rio de Janeiro, tylko jakby nieco chłodniej i trochę bardziej biało. No i jak byśmy się nie rozglądali, nigdzie nie możemy dostrzec morza. Na pewno natomiast jesteśmy tu pierwsi, przynajmniej od czasu ostatnich opadów śniegu. Tropów ludzi, nie mówiąc już o yetim, brak. Nad nami wznosi się betonowa rzeźba Zbawiciela, na horyzoncie widzimy kolejny cel - wzgórze świętej Magdaleny.
Fot. Jędrzej Wojnar / Agencja Gazeta
U podnóża kolejnego z cmentarnych wzgórz położonych w centrum miasta okazuje się, że droga klasyczna, wytyczona jeszcze przez nestora białostockiej turystyki wysokogórskiej, czyli Jana Klemensa Branickiego, jest niedostępna. Miejscy zdobywcy napotykają na nieznany w innych górach problem. Szczyt otacza płot a na furtce wisi solidna kłódka. Obok zaś duża tabliczka zakazująca wstępu psom. A nam przecież towarzyszy baset. Na tabliczce nie ma wyszczególnienia o jakie psy chodzi, zakładamy więc że o te z pluszu i włóczki również.
Fot. Jędrzej Wojnar / Agencja Gazeta
W tej sytuacji decydujemy się na wytyczenie nowej drogi, w dziewiczym, przynajmniej na pierwszy rzut oka, terenie. Dlatego postanawiamy się związać liną. Podejście w miarę łatwe, sytuacja nieco komplikuje się w połowie drogi na szczyt, gdy musimy przebrnąć przez ruiny dożynkowego amfiteatru. Po prawem widzimy wzgórze świętego Rocha, po lewej - monumentalny gmach opery. Jeszcze chwila i stoimy na szczycie. Nieprzyjemne zaskoczenie - ktoś już tu był. Z łopatą do śniegu. Rozczarowanie nieco łagodzi malowniczy widok w stronę Krakowskiej.
Fot. Jędrzej Wojnar / Agencja Gazeta
Trzeci w wierzchołków, który postanowiliśmy zdobyć, formalnie leży poza granicami miasta. Za to widać je stąd prawie w całości. Między wsią Sowlany a ulicą 27-go lipca przez kilkadziesiąt lat zwożono żużel z elektrociepłowni. Trochę się go zebrało, górka, jak na warunki Podlaskie, robi wrażenie. Chwilę zastanawiamy się, czy nie wybrać drogi klasycznej, prowadzącej wcinającą się w masyw doliną. Ostatecznie jednak wybór pada na drogę 'na pałę', czyli wg. najkrótszej linii łączącej podnóże ze szczytem.
Fot. Jędrzej Wojnar / Agencja Gazeta
Mówiąc krótko - lekko nie jest. Zbocze strome, zaśnieżone, zmarznięty żużel nie daje wiele oparcia. Pierwszy i ostatni raz przydaje się lina asekuracyjna, tj. taśma samochodowa.
Na szczycie staramy się policzyć widoczne w oddali białostockie wieże. Stu, jak w Pradze, ich nie ma, ale naście się zbierze. Posilamy się sucharkami bieszczadzkimi i herbatą z termosu.
Fot. Jędrzej Wojnar / Agencja Gazeta
Czas na dół. Znów wybieramy trasę 'na pałę', tyle że z drugiej strony doliny. Idzie szybko, aż za szybko, częściej na tyłkach niż nogach. Jeszcze pamiątkowy orzełek i lodowa maseczka na twarz i czas w dalszą drogę.
Kolejne z wzniesień Korony Białegostoku również usypali ludzie. Najpierw mszę na jego szczycie odprawił Jan Paweł II, potem przez lata zbierali się tu miłośnicy starych rzęchów i palili gumę. W ubiegłym roku urząd miasta postanowił im popsuć zabawę, prowadzącą pod kopiec drogę przegrodził a cały teren, chociaż położony w totalnej głuszy, obstawił kamerami monitoringu.
Fot. Jędrzej Wojnar / Agencja Gazeta
Sam kopiec przy tej okazji również przeszedł delikatny facelifting. Z punktu widzenia turystyki górskiej nader zaskakujący. W drodze na szczyt się rozdzielamy, trzeba trochę od siebie odpocząć. Najpierw krótki spór, nierozstrzygnięty spór, czy schody leżą na osi wschód-zachód czy północ-południe, potem szybki marsz w górę i ponowne spotkanie.
Fot. Jędrzej Wojnar / Agencja Gazeta
A na szczycie... prawdziwa Orla Perć. Chociaż od Tatr dzieli nas kilkaset kilometrów, mamy tu szlak z prawdziwymi łańcuchami. Niestety, są nieco zbyt blisko podłoża, bardziej utrudniając, niż ułatwiając zejście. Ale czarny szlak, więc według terminologii turystycznej najtrudniejszy, można by wzdłuż nich wytyczyć.
Na kolejny szczyt ruszamy w osłabionym składzie - Kuba odjechał w stronę Urzędu Marszałkowskiego, gdzie ważyły się akurat losy Cezarego Cieślukowskiego. My zaś ruszyliśmy zdobyć inny urząd - magistrat przy Słonimskiej.
Fot. Jędrzej Wojnar / Agencja Gazeta
To była 'pestka'. Wystarczyło wsiąść na parterze do windy, by po chwili znaleźć się na czternastym piętrze. Z okna klatki schodowej między 13 a 14 piętrem można zobaczyć i stare Bojary, i nowe Bojary, Pietrasze, Wygodę... Nawet hałdę w Sowlanach, na której byliśmy przed kilkudziesięcioma minutami.
Fot. Jędrzej Wojnar / Agencja Gazeta
Fot. Jędrzej Wojnar / Agencja Gazeta
Wracając windą w dół dosiada się do nas Tomasz Buczek, szef departamentu strategii i rozwoju. Spogląda dziwnie na stelaż, ale po chwili pyta: - Byliście na 'czternastym'?
- Tak.
- Ale na dachu?
- Na dachu nie, tylko na klatce schodowej.
- Musicie kiedyś wjechać na dach. Stamtąd to jest panorama. Nocą te wszystkie światła wyglądają jak Las Vegas!
Przekonał nas. Musimy to nadrobić!
Białostoczek. Tu musi być jakiś stok. Stok... Może choć jakiś stoczek... A gdzież tam. Ulica Białostoczek wprawdzie wiedzie ku górze, ale w porównaniu z poprzednimi wyczynami - choćby Sowlanami czy wzgórzem JP2 - cóż to za góra!
Po krótkim podejściu od południowego-wschodu chodnikiem i pokonaniu kilku mniejszych zasp zadowolić się trzeba fotką pomiędzy wieżowcami z numerami 11 i 13. I można ruszać dalej, w stronę następnego osiedla ze wzgórzem w nazwie - Wysokiego Stoczku.
Fot. Jędrzej Wojnar / Agencja Gazeta
Wysoki Stoczek to typowe blokowisko. Teren jednak wyraźnie spada, ku dolinie rzeki Białej. Który punkt jest tu najwyższy? Jedno jest pewne. Stoi tam kościół. Ale czy Zmartwychwstania Pańskiego - czyli ten biały, przy wylotówce na Warszawę - czy Wszystkich Świętych - na cmentarzu św. Rocha? Rozstrzygnięcie tego sporu pozostawiamy geografom. Tak czy owak, pokonując wzniesienie staniemy przed świątynia projektu Michała Bałasza.
Fot. Jędrzej Wojnar / Agencja Gazeta
Wybór pada na drugie wzgórze. Od strony ulicy Antoniuk Fabryczny - za 'barokowym' ogrodzeniem z czapkami z blachodachówki (brawo) zaczynają się schody. Dosłownie, nie w przenośni. Trochę nieodśnieżone, ale proboszcz zadbał, by obok ustawić barierkę.
Fot. Jędrzej Wojnar / Agencja Gazeta
Zdobywając wzgórze z kościołem Wszystkich Świętych możemy odwiedzić kilka grobów - pochowani są tu np. Krzysztof Putra czy architekt Stanisław Bukowski z żoną Placydą.
Na wędrówkę z Wysokiego Stoczku przez Słoneczny Stok na Zielone Wzgórza wybieramy aleję Konstytucji 3-Maja i ulicę Sikorskiego. Najpierw z górki, później pod górkę. Znów właściwie nieodczuwalną. Mamy niedosyt. Gdzie ten stok? Gdzie te wzgórza? Gdzie te miejsca, od których osiedla wzięły swoje nazwy?
Są. Szczytem wzgórza (tego zielonego) i stoku (tego słonecznego) jest łączka pomiędzy Carefourem a kościołem św. Jadwigi. Ostatni dziewiczy, niezagospodarowany zupełnie teren w tej okolicy. Jakimś cudem przeoczyli do deweloperzy, którzy wokół zdołali nastawiać sporo swoich cudownych bloków.
Szkoda tylko, że łączka służy jako wielka psia toaleta... Gdyby doprowadzić ten teren do porządku, byłyby to prawdziwe Zielone Wzgórza. A tak...
Fot. Jędrzej Wojnar / Agencja Gazeta
To już koniec naszej wysokogórskiej przygody. Pora wracać do szarej codzienności, czyli do roboty. Udowodniliśmy jednak sobie, i (mamy nadzieję) naszym czytelnikom, że nie trzeba jechać daleko po łyk górskiej przygody. No, może malutki łyczek...
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze