Wyprawę rozpoczęliśmy na Plażowej. Nie jest to oczywiście źródło rzeki, bowiem Biała swój bieg zaczyna w okolicach Protasów, ale mamy nadzieję, że tu będzie dało się już zwodować ponton. Wprawdzie nasza gumowa jednostka wypełnia niemal całkowicie koryto rzeki, ale płynąć się da.
Nasza statek to gumowy ponton o dźwięcznej nazwie "Nyrok - 41". Jednostka jest oczywiście produkcji byłego ZSRR, i kosztowała słono - całe 130 rubli. Jej zaletą jest mocne dno, które wytrzymało ciągłe szorowanie po kamieniach i kawałkach trylinki zalegających Białą
Pierwszy fragment, czyli odcinek pomiędzy ulicami Plażową a Dojlidy Fabryczne, to przyjemna rzeczka tuż obok ogródków działkowych. Jeden z działkowców patrzy na nas z nieukrywanym zdziwieniem.
- Dużo już przed nami ludzi przepłynęło? - zagaduje go Marcin.
- Nie, jesteście pierwsi - wydusza z siebie po chwili osłupiały mężczyzna.
Problem sprawiają nam liczne kacze rodziny - zarówno malutkie kaczuszki, jak i opiekujące się nimi mamy nie chcą mieć z nami nic wspólnego i czym prędzej uciekają. Kłopot w tym, że rzeka jest za wąska, żebyśmy się mogli wyminąć, więc biedne kaczki zmuszone są do znacznego oddalenia się od domu. Problem rozwiązuje dopiero wyciągnięcie pontonu na brzeg.
Na działkach kwitnie intensywne życie. Świadczą o tym nie tylko wszechobecne puszki po piwie i opakowania po czipsach, ale też inne śmieci, dobitnie wskazujące na rozpierające białostoczan siły witalne
Im dalej w las, tym więcej drzew - mówi przysłowie, i jest to święta prawda. Mijamy bowiem działki, i wpływamy, czy też wciągamy ponton w obszar, na którym kiedyś były stawy, a teraz jest coś w rodzaju bagnistego zagajnika. Ptaki drą się jak oszalałe.
Zmorą tego fragmentu są powalone drzewa, które można ominąć tylko wyciągając ponton na brzeg. O te utrudnienia podejrzewamy bobry, tym bardziej że śladów ich siekaczy na pniach nie brakuje.
Ciągnąc, pchając i nieco wiosłując docieramy powoli do fabryki sklejek. Pierwszą oznaką jest wystający znad trzcin komin, na którym niegdyś był gwizdek wzywający robotników do pracy. Potem przepływamy pod mostem na ulicy Dojlidy Fabryczne. Chyba nikt nas nawet nie zauważa.
Za mostem kawałek rzeki, i niespodzianka - stary, drewniany most bocznicy kolejowej prowadzącej do fabryki sklejek. Wisi nad wodą tak nisko, że musimy kłaść się na pontonie, żeby się jakoś zmieścić. Niektóre belki mostu są na tyle zbutwiałe, że rozłażą się w palcach
Kawałek za mostkiem kolejna przeszkoda - prawdziwy wodospad! Uskok ma dobre pół metra wysokości, więc nie ryzykujemy pokonania go pontonem. Korzystając z okazji wychodzimy na brzeg, żeby podziwiać dość zdegradowany teren fabryki sklejek.
Po dotychczasowym brodzeniu, pchaniu, ciągnięciu, szarpaniu i przenoszeniu, kawałek Białej obok ogródków działkowych przy Ciołkowskiego to prawdziwa przyjemność. Cisza, ptaki śpiewają, woda leniwie płynie... Żyć nie umierać!
Tymczasem widać już wyraźnie most na Ciołkowskiego
Pod mostem jest płytko i trzeba wysiąść. Naszym poczynaniom z uwagą przygląda się dwóch panów. Padają pytania skąd i dokąd płyniemy, jak nam idzie i tak dalej. Na koniec wołają 'Pomyślnych wiatrów', po czym wrzucają swoje puste już puszki po piwie do rzeki i odchodzą. Opadają ręce.
Za mostem na Ciołkowskiego na niedużym progu spiętrzającym rzekę nalewa nam się spore wiadro wody do środka pontonu. To dobry moment, żeby zrobić mały postój i napić się herbaty.
Majestatycznie sunąc poprzez łąki przy Branickiego zbliżamy się do centrum. Rzeka na tym odcinku jest wystarczająco głęboka, żeby płynąć bez problemu. To się robi naprawdę przyjemne.
Docieramy do mostu na Miłosza. Bardzo ciekawa jest reakcja pieszych - najpierw patrzą na nas, potem szybko odwracają głowę, a potem jeszcze raz krótko zerkają. Widać w tym wszystkim wielkie pokłady niedowierzania. W miejscu gdzie do Białej wpływa Dolistówką rozważamy odbicie do KFC. Rezygnujemy, bo prawdopodobnie nie ma tam wygodnej przystani.
Mijamy po lewej zakład stolarski produkujący trumny i zbliżamy się do mostu na Świętojańskiej, gdzie czeka na nas komitet powitalny w postaci koleżanek i kolegów z redakcji. Widać, że tęsknili.
Powiedzmy to wyraźnie. Rzeka Biała w centrum nie jest żeglowna. Przeszkadzają przede wszystkim kamienie i trylinka wrzucona do koryta rzeki. Jest tego mnóstwo, zwłaszcza trylinka wybitnie przeszkadza w żegludze. Nie poddajemy się jednak, bo pod jednym z mostów znajdujemy napis, który daje nam natchnienie.
Ciekawe jest za to, że tylko nieliczni białostoczanie nas zauważają. Pewien jegomość na rowerze woła na nasz widok "No ,tego to jeszcze nie grali!". Kilka osób macha ręką, ale większość mieszkańców Białegostoku na rzekę nie patrzy. Szkoda, może gdybyśmy wszyscy się trochę zainteresowali naszą Białką, wyglądałaby ona nieco lepiej.
Jedynymi ludźmi, którzy zauważają nas od razu i reagują z entuzjazmem, to białostoccy bezdomni, gromadzący się pod mostami. Są więc życzenia powodzenia, przyjazne machanie ręką, a także propozycje poczęstunku. Z żalem rezygnujemy - przed nami jeszcze kawał drogi.
Za mostami na Sienkiewicza Białka odbija nieco od centrum. Widać tam resztki jazów, które mogłyby spiętrzyć rzekę, i być może uczynić ją trochę atrakcyjniejszym elementem miasta. W końcu dopływamy do Poleskiej, gdzie musimy rozstrzygnąć dylemat - pokonać rondo dołem, czy przenosić ponton górą? Ciemny jak listopadowa noc tunel nie zachęca, ale z kolei nosić nasz dzielny statek jakoś niehonorowo. Ja zostaję przy pontonie i dumam nad tym złożonym problemem, a Marcin idzie do sklepu po bułeczki.
W końcu podejmujemy decyzję - niesiemy ponton górą. Obawialiśmy się głównie niewidocznych rur z instalacjami przeciągniętych w poprzek tunelu - w całkowitej ciemności panującej w środku mogłyby one nastręczyć sporo problemów. Ale niesmak pozostał...
Płyniemy dalej. Przy placu Sopoćki , czyli prawdopodobnie jedynym miejscu w Białymstoku, które można nazwać bulwarami. Nie widać tam zbyt wielu ludzi. To pewnie wina pogody, zaczyna bowiem padać.
Po drodze widać resztki palików, mających trzymać w ryzach rzeczne koryto. Zdumiewa też ilość śmieci - zwłaszcza związanych z motoryzacją. Widzieliśmy akumulatory, opony, a nawet części nadwozia. Ludzie białostockie! Naprawdę nie ma innych miejsc na wyrzucanie śmieci???
Za mostem na Sokólskiej rzeka zmienia charakter. Robi się naprawdę uroczo, a panorama z wiaduktem kolejowym przywodzi na myśl skojarzenia z Suwalszczyzną. Na brzegach widać też wyraźnie ślady działalności bobrów.
\
Na tym odcinku Biała to już poważna rzeka. Nie ma kłopotów z głębokością, a na progach spiętrzających wodę można ćwiczyć minirafting - zabawa jest przednia. Humoru nie psuje nam deszcz, który staje się coraz silniejszy. Ponieważ nadal najskuteczniejszym sposobem napędzania pontonu jest odpychanie się od brzegu, zdarza się że wiosło zostaje w rozmiękłej od deszczu ziemi. Okazuje się, że wracanie pod całkiem bystry w tym miejscu prąd przy pomocy jednego wiosła to trudne zadanie.
W pewnym momencie zauważamy w wodzie napuchnięta piłkę. To znak, że po naszej lewej rozciągają się boiska przy nieistniejącej już hali Włókniarza.
Pod mostem na Antoniukowskiej spotykamy trzy pontonostopowiczki, które bardzo, ale to bardzo chcą się zabrać z nami. Niestety - nasza jednostka jest dwuosobowa, a poza tym pod mostem jest bardzo płytko i obaj musimy wysiąść. Nie martwcie się dziewczyny - następnym razem popłyniemy czymś większym!
Deszcz pada coraz mocniej, ale co czerwiec, to nie listopad, a więc jest całkiem ciepło. Szeroka i głęboka w tym miejscu rzeka sprzyja zresztą intensywnemu wiosłowaniu, które całkiem nieźle rozgrzewa. Odcinek wzdłuż parku przy Wierzbowej nie obfituje w atrakcje, poza dość pokaźnych rozmiarów szczurem, który truchtem pokonuje kładkę tuż przed nami. Jest też nieco sztuki ulicznej, czy też może - rzecznej.
Niestety - nasza wyprawa kończy się koło mostu na Jana Pawła II, gdzie niespodziewanie pęka nam wiosło. W polowych warunkach nie da się tego naprawić, a próby pływania pontonem na jednym wiośle nieuchronnie kończą się kręceniem się w kółko. Musimy wezwać ekipę asekuracyjną w postaci Kuby i jego Skody kombi.
Przepłynęliśmy ponad 10 kilometrów. Zajęło nam to 6 i pół godziny. Przepłynęliśmy pod 26 mostami i kładkami, oraz niezliczoną ilością rur. Widzieliśmy mnóstwo ciekawej przyrody, w tym dziesiątki kaczek, najmłodsze z nich mogłyby się zmieścić na dłoni. Były miejsca, gdzie spokojnie można popływać pontonem czy kajakiem z rodziną w niedzielne popołudnie, i takie gdzie raczej nikt się nie zapuszcza. Przede wszystkim jednak, zobaczyliśmy rzekę, o której nikt w Białymstoku nie wie. Nasza poczciwa Białka to nie jest po prostu rów z wodą, ale rzeczka, która choć niewielka, może dać kupę frajdy. Wystarczy tylko o nią trochę dbać - a przynajmniej nie śmiecić...
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze