Taki intrygujący tytuł nosi wystawa, jaka w piątek o godz. 18 zostanie otwarta w Galerii Arsenał przy ul. Mickiewicza 2. Zobaczymy blisko sto prac z różnych kolekcji.
Zebrano je według konkretnego klucza. To druga odsłona wystawy pokazywanej w 2016 roku w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. - Pierwsza wersja badała narzędzia awansu społecznego i miękką propagandę na przykładzie ilustrowanego czasopisma dla młodzieży z ośrodków wiejskich "Nowa Wieś". Aktualna wystawa przygląda się kulturze rdzennej i akademickiej powstającej na Podlasiu - najmocniej zróżnicowanym etnicznie i klasowo regionie przedwojennej Polski. Ukazuje ją na tle kultury ogólnopolskiej - podziemnej i reżimowej - czytamy w materiałach do wystawy.
Fot. Materiały prasowe/Galeria Arsenał
Wystawa składa się z czterech opowieści umieszczonych w kontekście chronologicznym i politycznym: o przedwojniu, o okresie tużpowojennym, o momencie ustanowienia nowoczesnej, mieszczańskiej kultury w Polsce i jej degradacji oraz o współczesności, czyli okresie po 1989 roku. Każda część powtarza mniej więcej tę samą historię, ale z perspektywy innego czasu, czy to powstania prac, czy momentu historycznego, o którym opowiada.
W sobotę o godz. 11 Galeria zaprasza na kuratorskie oprowadzanie po wystawie
Na wystawie, wśród 100 obiektów, pokazane zostaną prace z kolekcji Galerii Arsenał, Muzeum Podlaskiego w Białymstoku, Muzeum Wojska w Białymstoku, Podlaskiego Muzeum Kultury Ludowej, Muzeum Południowego Podlasia w Białej Podlaskiej, Zachęty Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie oraz ze zbiorów prywatnych.
Tancerze Fair Play Crew wracają z nowym tanecznym programem kabaretowym. W weekend w operze przy Odeskiej pokażą projekt "Seriously Funny".
- To niezwykłe widowisko komediowe, które właśnie podbija serca widzów na całym świecie. FPC śmieje się z otaczającej nas rzeczywistości w uniwersalnym języku ruchu, tańca, gry aktorskiej i pantomimy - zaprasza Joanna Dolecka z opery. - W swoim uniwersalnym show tancerze śmieszą bez słów, nic więc dziwnego, że ich występy są uwielbiane w każdym kraju, w którym się pojawią. Gościli na scenach i przed kamerami popularnych telewizyjnych show m.in. w Chinach, we Włoszech, Wielkiej Brytanii, Belgii, czy na Słowacji.
Nowa, świeża formuła komedii zachwyciła środowisko kabaretowe oraz jury i widownię najważniejszych polskich festiwali kabaretowych. Występy Fair Play Crew były sensacją 31. edycji PAKI (pierwsze miejsce oraz nagroda publiczności). Mulatka i Ryjek przyniosły performerom kolejne sukcesy i wyróżnienia. Ich żarty na stałe zagościły w telewizyjnych programach kabaretowych takich jak "Dzięki Bogu już weekend", czy "Latający klub Dwójki".
To jedyna taka grupa w Polsce, tworzą ją: Wojciech Blaszko, Błażej Górski, Rafał Kamiński, Cezary Krukowski, Karol Niecikowski, Marcin Rogalski.
FAIR PLAY CREW
"SERIOUSLY FUNNY"
Scena kameralna OiFP, ul. Odeska 1
Piątek, 9 marca 2018 | godz. 19.00
Sobota, 10 marca 2018 | godz. 16.00
Znalazł pomysł na fotografię teatralną. Towarzyszy teatrom podczas spektakli. Ale tworzy też własny teatr chwili.
Jak wygląda teatr obrazu w fotografiach Bartka Warzechy zobaczyć można na wernisażu w sobotę o godz.. 17 w Galerii im. Sleńdzińskich (ul. Wiktorii 5).
Wystawa nosi tytuł "Pierwsza generalna". Skojarzenia z próbą teatralną są jak najbardziej na miejscu - Warzecha, absolwent Akademii Teatralnej, staje po drugiej stronie, obserwuje aktorów podczas prób, czeka na właściwy moment.
Ale tworzy też własny teatr - fotografując codzienność, momenty oczywiste, a jednak z nieoczekiwaną scenografią. Moment picia soku, zatrzymania się w miejscu, wirowania torebki w wodzie.
- Bartek Warzecha jest precyzyjnym reżyserem i scenografem; konstruując obrazy stawia nas, jako odbiorców, w roli teatralnego widza stojącego przed szeregiem jednoaktowych sztuk, których początków i końców możemy się jedynie domyślać - mówi o fotografiach Paweł Starzec.
Sobotnia wystawa w Galerii im. Sleńdzińskich (ul. Wiktorii 5) w sobotę (10.03) otwarta zostanie o godz. 17. Wstęp wolny. Kuratorką ekspozycji jest Martyna Štepán-Dworakowska
Bartek Warzecha (ur. 1984)
W latach 2003-2007 studiował na Wydziale Aktorskim Akademii Teatralnej w Warszawie. Jest autorem sesji portretowych oraz zdjęc? do plakatów teatralnych, sfotografował blisko 300 spektakli. Współpracuje z teatrami w całej Polsce, instytucjami kultury i architektami.
Jest laureatem pierwszej edycji konkursu DEBUTS 2014 organizowanego przez "doc! Photo Magazine". W 2017 roku został laureatem ogólnopolskiego Konkursu Fotografii Teatralnej, jest też jego dwukrotnym finalistą. Był też uczestnikiem rocznego Programu Mentorskiego Międzynarodowego Stowarzyszenia Sputnik Photos, który zakończył się publikacją zbiorowego albumu "No.03".
Zdjęcia z jego autorskiego projektu dokumentującego kulisy Festiwalu "Metamorfozy Lalek" zostały opublikowane w książce "Nasz BTL. Od kulis". W 2016 roku w Baku, w Azerbejdżanie w ramach Festiwalu Młodej Polskiej Fotografii odbyła się wystawa jego zdjęc? z cyklu "Monumentalne", za który otrzymał prestiżową nagrodę Klubu Twórców Reklamy (KTR).
Niepokorny, niemożliwy, zabawny. Czesław Śpiewa w niedzielę o godz. 19 wyląduje w Zmianie Klimatu.
Wraz z nim w klubie przy Warszawskiej pojawi się jego kapela, czyli absolwenci Royal Danish Music Academy i Rhythmic Music Conservatory. Będzie więc energetycznie, z tangiem, popem i folkiem w tle. Muzycy zaserwują utwory z najnowszej płyty "Czesław Śpiewa Osiecką", ale też z wcześniejszych krążków.
niedz., 19, bilety: 40 i 50 zł
Zakręcona kapela zagra w czwartek o godz. 20 w Zmianie Klimatu. Będzie energetycznie -takie koncerty grają Łąki Łan.
W końcu niecodziennie na scenie pojawia się Poń Kolny, Mega Motyl, Paprodziad czy Jeżus Marian (takie pseudonimy przyjęli muzycy). Łąkowe towarzystwo to szalona energia na scenie, metaforyczne i kpiarskie teksty -eko i wizualny uroczy dziwoląg, które wespół tworzą niezapomniany performance.
czw., 20, bilety: 50-60 zł
Znany i lubiany bard białoruski Źmicier Wajciuszkiewicz vel Todar w środę znów zaśpiewa w Zmianie Klimatu. O godz. 20.
W programie - najsłynniejsze piosenki. A ma ich w dorobku wiele. Todar czego się nie dotknie, to muzycznie wypada ciekawie. Kiedyś śpiewał w folkowych zespołach Pałac i Krivi, teraz często gra z Czeremszyną. Śpiewa pieśni więzienne, patriotyczne, a ostatnio - pieśni czeskiego barda Jaromira Nohavicy. Po białorusku.
śr., 20, bilety: 20, 30
Dwa weekendy, kilka koncertów, filmów, wystaw i spotkań. Twórczy i gatunkowy zamęt czeka wszystkich, którzy zarezerwują sobie czas na festiwal Underground /Independent w Famie. Początek - w piątek, o godz. 18 w kinie Forum, gdzie swój mural pokaże berliński artysta Martin Hoffmann.
Od lat już kolejne edycje festiwalu zaludnia gromada freaków, oryginałów i niebanalnych postaci. I ciekawych takiego towarzystwa też festiwal od kilkunastu lat przyciąga. Nie inaczej będzie w dwa weekendy marca (9-11 oraz 16-18). To już 18. odsłona festiwalu, który za każdym razem stanowi artystyczny gatunkowy przekładaniec. Organizatorzy z Białostockiego Ośrodka Kultury - DKF GAG do jednego worka wrzucają działania nietuzinkowe, z różnych półek - energetyczne i pobudzające do refleksji, zabawne i poważne.
Centrum wszechświata
W piątek festiwal rozpocznie inauguracyjna prezentacja muralu tape graffitti autorstwa berlińskiego artysty Martina Hoffmanna (Selfmadecrew). Wielkoformatowy mural powstanie na głównej ścianie wnętrza kina Forum.
Chwilę później (godz. 18.15) w foyer otwarta zostanie wystawa komiksów Marcina Podolca "Bajka na końcu świata". Znany rysownik zaprosi widzów do postapokaliptycznego świata po wybuchu, w którym mała dziewczynka ze swoim psem wędrują przez gruzowiska i wymarłe lasy.
O godz. 18.30 zobaczymy dokumentalno-animowany film "Fugazi. Centrum wszechświata" w reż. Leszka Gnoińskiego. Czyli opowieść o kultowym, jednym z pierwszych prywatnych niezależnych klubów muzycznych w wolnej Polsce. Historię miał krótką, ale burzliwą, w 1992 roku stając się najważniejszym miejscem na mapie Warszawy. Koncerty odbywały się tam non stop, w ciągu 11 miesięcy zagrano ich 350. O tym wszystkim po pokazie opowie też reżyser, Leszek Gnoiński, ceniony dziennikarz muzyczny, autor książek i filmów o tematyce muzycznej m.in. serii filmów "Historia polskiego rocka" oraz "Jarocin. Po co wolność?".
Po filmie Famą rządzić będą kobiety - zobaczyć można będzie wernisaż "Prace i robótki" kolektywu rysujących dziewczyn Dream Team, a potem zaśpiewają Południce - zespół żeński, który zaśpiewa tradycyjne pieśni regionu - po polsku, w gwarze ukraińskiej i białoruskiej (godz. 20.15).
Bloki i nie tylko
W sobotę w kinie Forum zobaczyć można dwa filmy: "Bloki" w reż. Konrada Królikowskiego; godz. 17 (pierwszy długometrażowy film poświęcony budownictwu mieszkaniowemu w Polsce od 1956 roku do współczesności, zawierający wywiady m.in. z architektami) oraz "Beuys. Sztuka to rewolucja" w reż. Andreasa Veiela; godz. 19 (film o charyzmatycznym niemieckim artyście i społeczno-politycznym reformatorze - Josephie Beuysie).
A na finał soboty w Famie, o godz. 20.30 - undergroundowy koncert BNNT - jednego z najciekawszych składów eksperymentalnych w kraju, działającego na pograniczu muzyki, sztuk wizualnych i teatru.
Niedziela to warsztaty tworzenia tape graffiti dla dzieci (10+) - w Famie w godz. 11-15 (zapisy: film@bok.bialystok.pl). Oraz spotkanie z Marcinem Podolcem - cenionym i nagradzanym autorem komiksów i animacji oraz autorem oprawy wizualnej festiwalu. O godz. 16 opowie o komiksach i animacji.
Wieczór gier w Heliosach
Bardzo zabawna komedia sensacyjna, czyli "Gra" na wesoło.
Max (Bateman) i Annie (McAdams) są szczęśliwym małżeństwem, lubiącym organizować wieczorami gry towarzyskie, na które zapraszają swoich przyjaciół: Ryana, kobieciarza o bardzo małym rozumku i jego kolejną partnerkę oraz małżeństwo Kevina i Michelle. Pewnego wieczoru starszy brat Maxa, Brooks (Chandler) zaprasza całą tę ekipę do swojego domu na grę bardziej ekscytującą niż Scrabble: ktoś ma zostać porwany, a zadaniem grających jest jego oswobodzenie.
Jak łatwo się domyślić, do gry wkrótce wkracza rzeczywistość, a granica między rozrywką a życiem zaciera się. To zresztą jedno z głównych źródeł komizmu filmu: my, widzowie, już wiemy, że dzieje się tu coś złego i na serio, podczas gdy Max, Annie and co. są przekonani, że to tylko dalszy ciąg zabawy. Ale powodów do śmiechu jest znacznie więcej, często wynikających z relacji między bohaterami: kompleksem niższości Maxa wobec swojego bogatszego i przystojniejszego brata, ataku obsesyjnej zazdrości Kevina wobec swojej żony (wątek nieco przeciągnięty, ale znakomicie spointowany), napięcia między głupkowatym Ryanem a jego - tym razem - bardzo bystrą towarzyszką itd.
Całość jest wprawdzie absurdalna i pełna nieprawdopodobieństw, ale bardzo zabawna: z pomysłowymi gagami, dowcipnymi dialogami i nieoczekiwanymi - nawet aż zbyt licznymi - zwrotami akcji. Farsowość opowieści jest też zręcznie równoważona elementami typowego thrillera: jest wiele komicznych sytuacji, ale nie brakuje też napięcia. Bardzo przyzwoite jest również aktorstwo: McAdams przypomina, że jest aktorką o ogromnym talencie komediowym, Bateman nie schodzi poniżej swojego poziomu.
Prawdziwą jednak rewelacją jest Plemons w roli nudnego sąsiada naszych małżonków, który bezskutecznie usiłuje się wprosić na ich wieczorne imprezy.
"Wieczór..." do klasyki gatunku nie przejdzie, ale też nie zgłasza takich pretensji. Para reżyserów (którzy m.in. wspólnie pisali scenariusz do "Szefów wrogów") nie udaje, że chodzi im o coś więcej niż dostarczenie dobrej rozrywki. Byłaby ona jeszcze lepsza, gdyby nie sceny, w których chce się wyżyłować humor już do cna (co powoduje przestoje w akcji) oraz zbyt łatwe do przewidzenia "niespodzianki". Ale i tak bilans jest zdecydowanie dodatni: od "Kaca Las Vegas" nie widziałem równie dobrej amerykańskiej komedii.
Paweł Mossakowski
fot. Stowarzyszenie Nowe Horyzonty
Bliskość w Forum
Dramat. O żydowskiej rodzinie mieszkającej na Północnym Kaukazie.
Nalczyk, 1998 r. Młoda Żydówka Iljana, chłopczyca pomagająca ojczymowi w warsztacie samochodowym, ma napięte stosunki ze swoją surową i despotyczną matką - i nie tylko dlatego, że chodzi z Kabardyjczykiem Zalimem ("on nie jest z naszego plemienia"). Ale te rodzinne konflikty schodzą chwilowo na dalszy plan, gdy młodszy brat Iljany, Dawid, zostaje wraz ze swoją narzeczoną porwany dla okupu.
Co uderza, to brak nerwowej i emocjonalnej reakcji na to wydarzenie - tak jakby uprowadzanie dzieci było tu procederem normalnym, równie powszechnym jak u nas kradzieże kieszonkowe w autobusach. Nikt tu nie płacze, nikt nie desperuje. Oczywiście nikt też nie zawiadamia policji (w filmie przedstawiciel prawa nie pojawia się ani razu). Po prostu urządza się zbiórkę pieniędzy w miejscowej żydowskiej społeczności. Ponieważ jednak uzbierana suma nie pozwala wykupić obojga uprowadzonych, rodzice Dawida i Iljany muszą szukać innych sposobów...
Jedno z rozwiązań, do których się uciekają, wydaje mi się psychologicznie raczej nieprawdopodobne, ale oprócz tej jednej sytuacji film jest bardzo prawdziwy i autentyczny. Nie jest on wbrew pozorom kryminałem ani też kaukaskim wariantem "Romeo i Julii". To raczej opowieść o zbuntowanej dziewczynie, niemogącej się pogodzić z ograniczeniami narzucanymi jej przez rodzinę i tradycję (jest skądinąd interesujące, że to kolejny film w tym sezonie - po amerykańskich "Lady Bird" i "Jestem najlepsza. Ja, Tonya" - w którym centralne miejsce zajmuje konflikt matki i córki). Polski tytuł jest trochę mylący i brzmiący ironicznie: rodzinna "bliskość" jest tu opresyjna, odbierająca powietrze i przestrzeń, w jej czułych objęciach można się udusić. Panującą tu klaustrofobiczną atmosferę podkreśla dodatkowo zdjęciowy format filmu (4:3).
Szorstki w realizacji, pozornie niechlujny debiut 26-letniego Bałagowa jest interesujący także z innego punktu widzenia: to chyba pierwszy film o Żydach - wiecznych tułaczach osiadłych na Kaukazie, a więc w rejonie niespokojnym, podzielonym religijnie i etnicznie - i obraz tej społeczności wydaje się uczciwy, ani nie schlebiający, ani nie osądzający, ma ludzki wymiar.
A skoro o Kaukazie mowa, to muszę co wrażliwszych widzów ostrzec, że w pewnym momencie reżyser serwuje nam niezwykle drastyczny obraz z nieodległej wojny rosyjsko-czeczeńskiej. Iljana i Zalim oglądają na imprezie wideo przedstawiające egzekucję (właściwszym słowem byłoby "zarzynanie") młodego żołnierza rosyjskiego - materiał archiwalny, ukazujący akt brutalnego zabijania, który dokonał się naprawdę, w rzeczywistości. Nie jest to, mówiąc oględnie, scena łatwa do oglądania, a umieszczenie jej w filmie wydaje mi się nadużyciem.
Paweł Mossakowski
Fot. Thibault Grabherr / materiały Kino Świat
Madame w Heliosach
Komediodramat. By wnieść pikanterii do skostniałego związku - Anne (Toni Collette) i Bob (Harvey Keitel), bogata i świetnie sytuowana para z Ameryki, przenosi się do urokliwej posiadłości w Paryżu.
Po przeprowadzce do miasta miłości, małżeństwo postanawia wyprawić luksusowe przyjęcie dla swoich dystyngowanych znajomych. W trakcie przygotowań okazuje się, że na imprezę przybędzie dokładnie trzynastu gości. Zaniepokojona pechową liczbą osób, wierząca w przesądy Anne wpada na niezwykły pomysł. Postanawia namówić swoją pokojówkę Marię (Rossy de Palma - znana z filmów Almodovara ), by ta na przyjęciu udawała. hiszpańską arystokratkę.
pcg
HUBERT KOMERSKI
Kobieta sukcesu w Heliosach
Komedia romantyczna. Mańka (Agnieszka Więdłocha) to szefowa firmy w wielkim mieście, której życie nagle wywraca się do góry nogami.
Jej biznes pada ofiarą nieuczciwej konkurencji, związek z Norbertem (Mikołaj Roznerski) przeżywa kryzys, a pod drzwiami mieszkania kobieta zastaje Lilkę (Julia Wieniawa), młodszą siostrę uosabiającą chaos, tak obcy perfekcyjnej Mańce. W jej życie - za sprawą psa i przypadku - wkracza również Piotr (Bartosz Gelner), którego wbrew sobie i mimo serii nieporozumień zdaje się przyciągać.
pcg
Materiały prasowe Monolith Films
Nieznajomi: Ofiarowanie w Heliosach
Kontynuacja horroru sprzed 10 lat.
Grupa zamaskowanych brutali upatrzyła sobie nowe ofiary. Rodzina Jamesonów zatrzymuje się w okolicy, która wydaje się zupełnie opustoszała. dopóki ktoś nie zapuka do drzwi.
pg
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze