Melodyjne piosenki, ciepły wokal, skrzypce, gitara i wiolonczela. To już w piątek o godz. 20 w Famie, gdzie wystąpi Andre & Giants.
Warszawski zespół indie-folkowy czerpie ze źródeł amerykańskiego folku, bluesa, americany, a nawet country. W ich twórczości można znaleźć inspiracje takimi artystami jak m.in. Bob Dylan, Johnny Cash, The Lumineers, Mumford & Sons. W ub.r. Andre & Giants zostali laureatami Festiwalu Fama.
Zespól wystąpi w składzie: Andrzej Rozen (gitara, wokal), Karolina Matuszkiewicz (skrzypce, wokal), Dominik Frankiewicz (wiolonczela, wokal).
Piątek, godzina 20, bilety: 25 zł.
Humorystyczny rock i metal. Taką intrygującą mieszankę serwuje Łydka Grubasa, kapela, która ruszyła właśnie w trasę, a w sobotę o godz. 20 zagra w Zmianie Klimatu
Zespół reklamuje swoje koncerty tak: "jeśli lubicie mocne gitary i zdrową szyderę z puentą na końcu - zapraszamy, damy z siebie ile fabryka pozwoli, sami wielbimy rock and rollowe klimaty i postaramy się przekazać Wam jak najwięcej, wysokokalorycznej energii" - mówi Hipis, wokalista zespołu. Muzycy lubią sobie pokpić z reguł gatunku, nawet swoją trasę zatytułowali prześmiewczo: "O tour C-ból". Ale też dbają o warstwę muzyczną i brzmieniową. Bowiem, jak mówi Hipis - "żart żartem, ale zagrane musi być. Ludzie mają prawo do wysłuchania muzyki, nie tylko hałasu. Podczas koncertów na trasie lwią część poświęcimy nowej płycie, ale oczywiście nie zapomnimy o naszych żelaznych utworach z poprzednich dwóch krążków".
W ubiegłym roku zespół wydał "O-Dur C-Ból" (krążek został zarejestrowany w białostockim Hertz Studio).
Sobota, godzina 20 bilety - 25/35 zł
Jeden z najwybitniejszych polskich zespołów kameralnych - Kwartet Camerata - wystąpi w piątek o godz. 19 w filharmonii przy Podleśnej. To prawdziwa gratka dla melomanów.
Zespół w ciągu 34 lat istnienia zdobył uznanie międzynarodowej publiczności i krytyków. Jest laureatem kilku znaczących międzynarodowych konkursów muzycznych, m.in. w Tokio (1989), Monachium (1990) oraz I nagrody na Konkursie Muzyki Kameralnej w Paryżu (1990).
Muzycy nagrali 25 płyt - m.in. dla takich polskich i zagranicznych wytwórni jak DUX, Koch International, Ricercar, Thorofon. Dla niemieckiej firmy fonograficznej Thorofon - m.in. kwartety Josepha Rheinbergera i Ludwika Ferdynanda von Preussen, a dla belgijskiej wytwórni Ricercar - dzieła kameralne Gillaume Lekeu w ramach zbiorowego wydania wszystkich utworów tego kompozytora oraz kwartety Stanisława Moniuszki i Ignacego Feliksa Dobrzyńskiego - informuje Joanna Dolecka z Opery i Filharmonii Podlaskiej .
W wykonaniu członków Kwartetu Camerata: Włodzimierza Promińskiego - skrzypce, Andrzeja Kordykiewicza - II skrzypce, Piotra Reicherta - altówka oraz Rafała Kwiatkowskiego - wiolonczela usłyszymy Kwartet smyczkowy nr 1 F-dur op. 18 nr 1 L. Beethovena, Kwartet smyczkowy nr 12 F-dur "Amerykański" op. 96 Antonina Dvoráka, Kwartet smyczkowy c-moll op. 51 nr 1 J. Brahmsa.
Trzy najlepsze polskie filmy krótkometrażowe w sobotę o godz. 18.30 zobaczyć można będzie w kinie Forum. W programie także spotkanie z Markiem Skrzeczem, reżyserem filmu "Amerykański Sen".
Kino zaprezentuje filmy pokazywane i nagradzane na festiwalach filmowych w ramach pokazu - "Najlepsze polskie 30' " (wszystkie nie przekraczają 30 minut).
- W programie: objawienie tegorocznego festiwalu Cannes, młoda i bardzo utalentowana Aleksandra Terpińska i jej "Najpiękniejsze fajerwerki ever". Rewelacyjny Grzegorz Damięcki w "60 kilo niczego" Piotra Domalewskiego, reżysera najlepszego polskiego filmu 2017 roku, "Cichej nocy". Oraz "Amerykański sen", który pokochali widzowie Warszawskiego Festiwalu Filmowego, wyróżniając go Nagrodą Publiczności - zapraszają Maciej Rant i Krzysztof Sienkiewicz z Białostockiego Ośrodka Kultury.
Po projekcji rozmowę z Markiem Skrzeczem, reżyserem filmu "Amerykański Sen" poprowadzi Maciej Białous.
Filmy:
Najpiękniejsze fajerwerki ever
reż. Aleksandra Terpińska | Polska 2017 | 28 min.
Jeden dzień z beztroskiego życia trójki młodych przyjaciół, którzy w obliczu konfliktu zbrojnego w ich kraju, muszą zmienić swoje plany na przyszłość.
60 kilo niczego
reż. Piotr Domalewski | Polska 2017 | 27 min.
Zimny poranek w odkrywkowej kopalni kruszców. Krzysztof zaczyna swój pierwszy dzień pracy na stanowisku kierownika. Żeby przetrwać w środowisku pracowników fizycznych, do którego wyraźnie nie pasuje, zamierza trzymać dyscyplinę twardą ręką. Jednak nieoczekiwany wypadek, którego ofiarą staje się jeden z pracowników, wystawi zasady moralne Krzysztofa na ostateczną próbę. Bohater zrozumie, że łatwo być stanowczym w sprzyjających okolicznościach, jednak trudno przeciwstawić się złu, kiedy konsekwencje mogą być dla nas dramatyczne.
Amerykański Sen
reż. Marek Skrzecz | Polska 2016 | 26 min.
Amerykański sen można śnić wszędzie. W Głuchołazach, małej miejscowości na Opolszczyźnie, o swojej drodze na szczyt i wyrwaniu się z domu marzy nastoletni Szymon. Ludźmi sukcesu są dla niego muskularni wrestlerzy, których obserwuje na lokalnym festynie. Dzięki uporowi Szymon wyrusza na trening do szkółki wrestlingu - tam jego wyobrażenia o pojedynkach tytanów staną oko w oko z rzeczywistością.
Początek pokazu - godz. 18.30, wstęp - 14 zł.
Na koncert Dmitrija Makliakowa, pt. Miłość od romansu do bluesa" zaprasza w niedzielę o godz. 17 Galeria im. Sleńdzińskich (ul. Wiktorii 5). Aktor Kijowskiego Teatru Piosenki i Poezji, jeden z najlepszych interpretatorów piosenek Włodzimierza Wysockiego zaśpiewa znane utwory o miłości w języku rosyjskim, ukraińskim oraz polskim. W programie - utwory Okudżawy, Wysockiego, Cohena, Stachury, Grechuty, Osieckiej, a także cygańskie romanse i ukraiński ludowe dumki.
O bestiach i zwieszeniu między śmiercią a życiem opowiadają studenci Akademii Teatralnej . I zapraszają w sobotę i niedzielę na dwa spektakle w cenie jednego biletu.
W teatrze przy ul. Sienkiewicza 14 w sobotę i niedzielę o godz. 18 pokażą spektakl "Bestiariusz słowiański" - lalkową opowieść dla widza od lat 6+ o stworzeniach małych i dużych towarzyszących nam od zarania dziejów. Studenci spektakl nazywają przewodnikiem po świecie stworów, których rodowód sięga mitologii słowiańskich. Przedstawienie daje niepowtarzalną okazję, by trochę się z nimi zapoznać podglądając perypetie towarzyszące ich nocnemu życiu. Spektakl w całości zrealizowany jest w planie lalkowym.
45 minut później zobaczyć zaś można spektakl "Niccoś" - historię inspirowaną tekstem Artura Pałygi. Jej bohaterką jest Lucy, która znajduje się na granicy życia i śmierci. Tkwi w zawieszeniu, a napotkani przewodnicy, kreując kolejne historie, zadają jej ból. Dlaczego? Co musi się wydarzyć, aby Lucy się uwolniła? (godz. 18.45).
To opowieść o znaczeniu cierpienia, wolności, wierze i dojrzewaniu do dokonania ostatecznego wyboru. Projekt został zrealizowany przez studentów III roku kierunku aktorskiego WSL w ramach przedmiotu Teatr ożywionej formy.
Pochodzący ze Szkocji muzyk znany m.in. z Genesis - Ray Wilson - wystąpi w środę o godz. 20 w kinie Forum.
Były wokalista zespołu Genesis (w 1996 roku zastąpił Phila Collinsa) swoje utwory z nowej płyty "Time And Distance" zaprezentuje w wersji akustycznej. Ale, jak zapowiadają organizatorzy, podczas koncertu będzie można usłyszeć przekrój twórczości Wilsona, zarówno utwory solowe jak i klasyki grup, w których występował: Cut, Stiltskin czy oczywiście Genesis w akustycznej odsłonie. Pojawią się także kompozycje z trzech ostatnich albumów Wilsona.
"Classic Rock Magazine" uznał muzyka za jednego z najciekawszych wokalistów brytyjskich, kompozytorów i autorów tekstów.
Środa, godzina 20, bilety -95 zł (online)
Restauracja Prowincja w Supraślu zaprasza w sobotę o godz. 20 na koncert młodych artystów- Agaty Czaban i Bartosza Snarskiego. Wstęp wolny.
- Zagrają nam to co im w duszy gra - Agata zaśpiewa a Bartosz będzie jej akompaniował. Obiecują, że oczarują nas interpretacjami swoich ulubionych piosenek, utrzymanych trochę w romantycznym klimacie Walentynek - zapraszają organizatorzy.
I piszą:
"Agata to wokalistka o bardzo silnym, a zarazem ciepłym głosie. Swobodnie porusza się w niskich jak i wysokich rejestrach. Ma za sobą wiele koncertów i projektów wokalnych. Szczególnie odnajduje się w muzyce soulowej. 18 sierpnia 2017r. w internecie pojawiła się jej autorska piosenka pod tytułem "Promises" stworzona we współpracy z Dj Zajkiem. Jest kompozytorką tekstów oraz wokalistką w zespole Dots. Pomimo młodego wieku jest już wokalistką, która pisze teksty piosenek niosące za sobą wiele emocji.
Bartosz jest wybitnym samoukiem. Swoją przygodę z gitarą zaczął w wieku 10 lat. W 2013 roku dołączył do zespołu Desert rose i to z nim zagrał swoje pierwsze koncerty na większych scenach. Przez pewien okres czasu współpracował również z białostockim rapierem NoNamem. Rok później zaczął współpracę z Patrykiem Wasilewskim i stworzył z nim zespół Waldwick, w którym gra do dzisiaj.
Agata z Bartoszem posiadają bogate doświadczenie sceniczne zebrane podczas koncertów ( razem zagrali ponad 150 ) z takimi zespołami jak Waldwick, Desert Rose, Roki".
Rezerwacje: 537-076-046
Wystawa pod takim tytułem zostanie otwarta w piątek o godz. 17 w Muzeum Historycznym (ul. Warszawska 37). Ekspozycja przygotowana przez Muzeum Papiernictwa w Dusznikach Zdroju popularyzuje wiedzę o historii papieru i technice jego produkcji. Prezentowane na ponad 40 planszach teksty i bogaty materiał ilustracyjny oraz liczne eksponaty (papirusy, rękopisy na liściach bambusowych, maszyny do pisania i sprzęt do ręcznej produkcji papieru) składają się na opowieść o dziejach papiernictwa od czasów najdawniejszych po współczesność.
W sobotę i niedzielę (17-18.02), po rocznej przerwie, na scenę Opery i Filharmonii Podlaskiej powraca "Cyganeria" - jedna z najwspanialszych oper Pucciniego. Widowiskowy spektakl grany będzie do marca. W niedzielę o godz. 13 echa "Cyganerii" zabrzmią też w Supraślu. W Domu Ludowym - rozmowy i występy artystów z opery Pucciniego.
"Cyganerię" wyreżyserowała Maria Sartova - wieloletnia śpiewaczka operowa, jedna z ostatnich uczennic wybitnej Ady Sari, od 40 lat mieszkająca w Paryżu. Jedno z najpiękniejszych dzieł muzyki operowej w jej reżyserii, w doborowej obsadzie i oprawie scenograficznej, przy Odeskiej oglądać można w lutym (17, 18, 24, 25) i w marcu (3, 4, 9, 10, 11, 17, 18). W sobotę spektakl zostanie pokazany o godz. 19, w niedzielę - o godz. 19.
Love story w pszczelim ulu. "Cyganeria" Pucciniego w operze [RECENZJA]
Libretto "Cyganerii" to cztery sekwencje ukazujące obrazy z życia francuskiej bohemy artystycznej. Jest tu historia czwórki przyjaciół - bohemistów, biedujących, ale korzystających z życia. Są historie miłosne - malarza Marcella i śpiewaczki Musetty oraz poety Rodolfa i hafciarki Mimi. Bardzo dynamiczna i emocjonalna muzyka oddaje nieustające zmiany nastroju opery, w której beztroska i humor miesza się z tragizmem.
Losy bohaterów "Cyganerii" rozgrywają się w Paryżu pierwszej połowy XIX wieku m.in. w malowniczej, artystycznej Dzielnicy Łacińskiej nieopodal gwarnej kawiarni Momus. Paryski klimat w operze włoskiego kompozytora na białostockiej scenie zyskał jednak inny wymiar - akcja dzieła chronologicznie została przesunięta o blisko sto lat do przodu - w lata 30. XX wieku. Jak tłumaczyła ów zabieg reżyserka - to ostatnie, barwne, brzmiące bluesem, jazzem i swingiem chwile dwudziestolecia międzywojennego, gdy rozkwitało kino nieme i satyra kabaretowa.
W białostockim widowiska śpiewają najlepsi śpiewacy operowi w kraju. Czyli: Andrzej Lampert i Rafał Bartmiński - Rodolfo, Iwona Sobotka i Marcelina Beucher - Mim?, Szymon Komasa i Tomasz Rak - Marcello, Ewa Vesin i Ewa Majcherczyk - Musetta, Wojtek Gierlach i Remigiusz Łukomski - Colline, Patryk Rymanowski i Arkadiusz Anyszka - Schaunard, Paweł Cichoński i Wojciech Ziółkowski - Parpignol, Piotr Nowacki i Bogdan Kordy - Alcindoro, Grzegorz Szostak i Krzysztof Szyfman - Benoit, Bartłomiej Łochnicki, Bogdan Kordy, Krzysztof Szyfman, Dominik Kujawa - Celnik, Bartłomiej Łochnicki i Bogdan Kordy - Sierżant.
Klimatyczną, nastrojową scenografię przygotował Mariusz Napierała, choreografię - Jarosław Staniek, kostiumy - Agata Uchman. Chór OiFP przygotowała Violetta Bielecka, Chór Dziecięcy - Ewa Rafałko. Solistów, Chóry i Orkiestrę Opery i Filharmonii Podlaskiej poprowadzi Maestro Grzegorz Berniak.
W najbliższy weekend (17-18.02) "Cyganerię" oglądać można w gmachu opery przy Odeskiej (w sobotę o godz. 19, w niedzielę - o godz. 18, spektakl trwa 3,5 godziny z dwiema przerwami).
Ale paryska bohema zagości też w niedzielę po południu w Supraślu. O godz. 13 na rozmowę i występy artystów z "Cyganerii" Pucciniego do Domu Ludowego zapraszają Opera i Filharmonia Podlaska oraz Centrum Kultury i Rekreacji w Supraślu. Wstęp wolny. W Supraślu wystąpią: Ewa Vesin (Musetta), Rafał Bartmiński (Rodolfo), Szymon Komasa (Marcello), Patryk Rymanowski (Schaunard), Remigiusz Łukomski (Colline) i Krzysztof Szyfman (Benoit).
Na fortepianie zagra Tatiana Dranchuk, a rozmowę z solistami poprowadzi Adam Jakuć - dyrektor CKiR w Supraślu. Niedziela z "Cyganerią" będzie okazją do porozmawiania z artystami, zadania im pytań i bliższego poznania operowego świata.
We wtorek o godz. 18 Wojewódzki Ośrodek Animacji Kultury (ul. Kilińskiego 8) zaprasza na wystawę obrazów Zbigniewa Puchalskiego wykonanych haftem krzyżykowym. Autor haftem zajmuje się od ponad 20 lat. Opracowuje wzory w oparciu o wykonane przez siebie zdjęcia, głównie pejzaże i portrety.
Zmiana Klimatu zaprasza w środę o godz. 19 na spotkanie z Martą Abramowicz, autorką książki "Zakonnice odchodzą po cichu".
- Reportażowy bestseller, który kupiło 50 tysięcy czytelników, wraca w wydaniu specjalnym wzbogaconym o rozdział "Echa" - zapraszają organizatorzy.
W nowej edycji książki znalazła się opowieść o tym, co wydarzyło się po wydaniu w 2016 roku. A wydarzyło się wiele. W zaproszeniu na spotkanie - czytamy:
"Autorka dostała kilkaset listów. Napisały byłe zakonnice, ich rodziny, byli księża, ludzie związani i niezwiązani z Kościołem. Głos zabrała także Konferencja Episkopatu Polski i co ważne, przełożone zgromadzeń zakonnych. Co powiedziały? I co z tego wynikło?
Wstęp wolny
Dużo śmiechu, trzy kabaretowe ekipy. Szykuje się znów wesoły wtorek w Famie. Białostocki Ośrodek Kultury zaprasza o godz. 18 na Trójząb Komediowy.
Lubiana przez białostoczan impreza właśnie obchodzi piąte urodziny.
- 40 edycji, ok. 50 zaproszonych gości. Jest co świętować. Z tej okazji zaprosiliśmy zespoły, które zawalczą o śmiechy, uznanie i zapiekanki. Trzy kabarety, trzy różne spojrzenia na świat, trzy nagrody i cała masa dodatkowych atrakcji. Wszystko poprowadzi znany i lubiany białostocki Kabaret Inaczej - zapraszają organizatorzy BOK-u.
Na Trójzębie powalczą ze sobą: Kabaret Fifa-Rafa (Bełżyce), Kabaret Trzecia Strona Medalu (Kraków), Marcin Zbigniew Wojciech (Rybnik). Najbardziej utytułowany z nich to kabaret krakowski, który uczestniczył w ponad 60 festiwalach i został laureatem 51 nagród. Kabaret Fifa-Rafa to ekipa młoda ale charakterystyczna, zaś Marcin Zbigniew Wojciech to sceniczny żywioł i dusza towarzystwa.
Wtorek, godzina 18, bilety- 15/20 zł
Koncert "Różne oblicza pieśni" odbędzie się we wtorek o godz. 19 w Muzeum Podlaskim. Wystąpią: Marta Wróblewska - sopran, Urszula Iżbicka - fortepian, Anna Wróbel - wiolonczela, Kamil Łomasko - kontrabas, Małgorzata Marczyk - fortepian, Aleksandra Pawluczuk - flet.
W programie m.in. utwory:
R. Quilter - Take, O Take those lips away op. 23. nr 4.
R. Quilter - Come away, Death op. 6 nr 1; O Mistress mine op. 6 nr 2; Blow, blow, Thou Winter Wind op. 6 nr 3
A. Borodin - 3 pieśni z cyklu "Pieśni i romanse": Krasawica-rybaczka, Razlubiła krasna-diewica, Słuszajtie, padrużeńki, piesienku maju
P. Wróbel - Zamyślenie motyla
C. Debussy - Beau soir; Nuit d'etoiles
G. Fauré - Apr?s un r?ve; Adieu
E. Paladilhe - Psyché
C. Debussy - Mandoline
G. Bottesini - Une bouche aimée
J. Martini - Plaisir d'amour
E. Fine - A Bird in a Gilded Cage
A. Terschak - Die Nachtigall
Wstęp 2 zł
Czwarta władza. W Heliosach
Publikować albo nie publikować - oto jest pytanie! O dylematach wydawczyni gazety i zaletach wolnej prasy.
Jest rok 1971. Wpływowy dziennik "New York Times" drukuje wyjątki tajnego raportu wojskowego o zaangażowaniu USA w Wietnamie (zwanego "Pentagon Papers"). Wywołuje to nie tylko wściekłość prezydenta Nixona, ale też zawodową zazdrość ambitnego naczelnego "Washington Post", Bena Bradlee (Hanks). Gdy dalszy druk materiałów zostaje w NYT decyzją sądu wstrzymany, Bradlee wietrzy szansę dla swojej gazety i nakazuje dziennikarzom zdobyć kompromitujący władze raport..
I tu, niestety konieczny, SPOILER: "Pentagon Papers" trafiają na biurka redaktorów "Washington Post". I tu pojawia się dylemat: drukować czy nie? I nie jest to dylemat, przed którym staje Bradlee (który niewiele ryzykuje, bo jeśli wyleją go z roboty, znajdzie inną), ale właścicielka gazety, Graham (Street). To ona musi podjąć decyzję, a moment jest niesprzyjający: "Washington Post" wchodzi na giełdę, a ewentualny konflikt z rządem może odstraszyć inwestorów. Gazeta może zbankrutować, ona - przynajmniej teoretycznie - znaleźć się w więzieniu. Ponadto Graham jest zaprzyjaźniona z politykiem, któremu publikacja złamie karierę.
I choć w "Czwartej władzy" głównym rozgrywającym pozostaje energiczny naczelny, jest to film o niej. Kobiecie, która "odziedziczyła" gazetę po zmarłym mężu, która przez zarząd - składający się wyłącznie z mężczyzn - traktowana jest protekcjonalnie i która przedtem głównie organizowała przyjęcia i nie musiała stawać wobec takich prób charakteru. Początkowo jest więc pełna wątpliwości i wahań, ale z czasem nabiera wewnętrznej pewności i siły. Oczywiście jednak, przy całym swoim nieskrywanym feminizmie jest to głównie opowieść o pożytkach posiadania wolnej prasy - pożytkach dla kraju, naturalnie, nie rządzących.
Nie jest to dzieło wybitne - zrobione pod gotową tezę i wbijające przesłanie do głowy widza młotkiem - i nieuniknionego porównania z "Wszystkimi ludźmi prezydenta" nie wytrzymuje. Film jest jednak zrealizowany z biglem, dynamicznie, momentami napięcie jest naprawdę mocne. Są chwile, gdy widownia spontanicznie reaguje oklaskami: Spielberg jak mało kto potrafi kierować jej emocjami. Dialogi są niekiedy zbyt deklamatorskie i patetyczne, ale często odwrotnie: małe rozmówki, bezinteresowne właściwie, które rozrzedzają atmosferę i wpuszczają powietrze do czegoś, co mogło stać się drętwym wykładem oczywistych racji.
Zdarzają się sytuacje zabawne, uwalniające opowieść od balastu powagi. Jest też nuta nostalgii.
O tym, że film jest świetnie zagrany przez Hanksa, a zwłaszcza Streep, nie warto nawet wspominać, bo to norma i robi się już nudne. Przede wszystkim jednak jest to film ważny - i dla Ameryki Trumpa, i, może nawet bardziej, dla nas. Przypomina pewne stare prawdy z elementarza demokracji i przekonuje, że póki istnieje niezależne dziennikarstwo, jest jeszcze nadzieja.
Paweł Mossakowski
Materiały prasowe Imperial Cinepix
Kształt wody. W HELIOSACH
"Piękna i bestia" w epoce zimnej wojny.
1962 r. Elisa (znakomita Hawkins) jest niemową pracującą jako sprzątaczka w wojskowym ośrodku badawczym. Pewnej nocy jest świadkiem, jak w podziemnym laboratorium zostaje umieszczony wodny stwór wyłowiony z Amazonki. Ponieważ agent rządowy Strickland (Shannon), który sprawuje władzę w instytucie, ma wobec niego złe zamiary, Elisa postanawia działać. Ale robi to także ze względów uczuciowych. "Kształt wody" jest bowiem przede wszystkim filmem miłosnym, niekonwencjonalną love story. Między Elisą a "Człowiekiem-Amfibią" porozumienie nawiązuje się błyskawicznie: oboje są istotami samotnymi (pokryty łuską stwór jest bodaj jedynym egzemplarzem swojego gatunku), "niepełnymi", jak to określa bohaterka, oboje nie potrafią mówić. Jednak w miłości nie stanowi to przeszkody, komunikacja może być pozasłowna. Jednym z języków, jakimi się porozumiewają, jest też muzyka ze starych płyt. Uczucie więc rozkwita i nawet dochodzi do seksualnego zbliżenia, choć powiem szczerze, że scena ta bardziej mnie śmieszyła niż wzruszała.
W filmie wyczuwa się też miłość samego reżysera do kina - roi się tu od gatunkowych odniesień. Fabuła była zapewne inspirowana "Potworem z Czarnej Laguny" z lat 50., widoczne są też ślady m.in. popularnych w latach 60. filmów szpiegowskich, horrorów o potworach i musicali ze Złotej Ery Hollywood. Te ostatnie są tu cytowane, do czego pretekstem jest fakt, że Elise mieszka nad starym kinem.
Romantyczna baśń del Toro otrzymała 13 oscarowych nominacji, co mnie wydaje się przesadą - nie mam do filmu tak jednoznacznie entuzjastycznego stosunku. Z jednej strony podziwiam siłę wyobraźni reżysera - jego wizja jest wspaniała, magnetyzująca. Autorzy scenografii i kostiumów mają już chyba statuetkę w kieszeni, rewelacyjne są też zdjęcia. Ich zielonkawo-niebieska, "morska" kolorystyka i miękki ruch kamery sprawiają, że nawet gdy jesteśmy w pomieszczeniach, mamy wrażenie, że znajdujemy się pod wodą. A poetyckości obrazów towarzyszy też dbałość o precyzyjne oddanie realiów ówczesnej Ameryki. Jeśli kryterium magiczności filmów stanowi umiejętność zlania w jedno konkretnej rzeczywistości i rozbuchanej fantazji, to tak, "Kształt wody" jest filmem magicznym.
Paweł Mossakowski
materiały prasowe
Jeszcze nie koniec. W FORUM
Dramat rodzinny z przemocą domową w tle.
Rozwiedzione małżeństwo, drobna blondynka Miriam i zwalisty, niedźwiedziowaty mężczyzna Antoine, walczą przed sądem rodzinnym o prawo do opieki nad dziećmi, 18-letnią Josephine i 12-letnim Julienem. Miriam zabiega o niedopuszczenie byłego męża do kontaktu z synem, ale sędzina zezwala Antoine, by zabierał go co drugi weekend.
W pierwszym momencie oglądałem tę sądową rozprawę z poczuciem emocjonalnej ambiwalencji: podział sympatii nie był wcale jasny i oczywisty. OK, myślałem, dzieci zostają przy matce, to rutyna, ale dlaczego, na miły Bóg, zabraniać ojcu widywania się z synkiem?! To nieludzkie, oburzające! Ale już po chwili okazywało się, że żądania Miriam nie są dyktowane mściwością czy złośliwością, ale wynikają z obaw całkiem uzasadnionych. Dobrą wskazówkę stanowi też postawa samego chłopca, który nie chce spotykać się z ojcem i wyraźnie się go boi.
Ale wyrok jest, jaki jest, i mały Julien - w pewnym sensie główny bohater filmu, rewelacyjnie zagrany przez Thomasa Giorię - musi dwa razy w miesiącu tatusia odwiedzać. Wizytom tym od początku towarzyszy napięcie, które powoli i stopniowo narasta, by pod koniec filmu osiągnąć parametry już thrilleropodobne. Legrand nie robi przy tym z Antoine'a taniego potwora: to facet na pozór spokojny (Menochet ze swoją ciężką, nieprzeniknioną twarzą jest idealnie dobrany do tej roli), ale w środku kipi w nim wściekłość, której nie potrafi kontrolować. Potrafi się gwałtownie skonfliktować nawet z własnymi rodzicami, swoimi naturalnymi sojusznikami. Próbuje też wykorzystać chłopca, by odrestaurować związek z Miriam, co - pomijając już odrażający fakt manipulowania dzieckiem - jest zajęciem beznadziejnym i żałosnym.
"Jeszcze nie koniec.." jest filmem skromnym, kameralnym, "szarym" i nieefektownym. Widać w nim wpływ braci Dardenne, tych współczesnych klasyków społecznego realizmu. Ta sama powściągliwość tonu, niechęć do grania na łatwych emocjach, umiejętność niedopowiedzenia, poleganie na inteligencji widza. No i mówi "o czymś". Pokazuje, że rozwód nie oznacza końca problemów z małżonkiem (p. tytuł), a sama ewentualność zastosowania przemocy może wystarczająco zastraszać i wyniszczać psychicznie. Opowiada jednak o tym spokojnie, podnosząc głos dopiero w końcówce. Kto lubi takie wyważone, krzyżujące perspektywy, nieoczywiste kino na aktualny temat, powinien się wybrać.
Paweł Mossakowski
Materiały prasowe Disney Polska
CZARNA PANTERA. W HELIOSACH
Najlepszy film z uniwersum Marvela? Moim zdaniem nie. Choć na pewno inny, może nawet przełomowy.
Po wydarzeniach z filmu "Kapitan Ameryka: Wojna bohaterów" T'Challa wraca do ojczystej Wakandy, by objąć władzę po ojcu zabitym w zamachu na siedzibę ONZ. Kraj kwitnie dzięki wydobyciu vibranium, metalu o niezwykłych właściwościach i wydaje się wyspą spokoju pośród wzburzonego oceanu społeczno-politycznych niepokojów, utopijną enklawą ukrytą przed światem, niedostępną dla obcych. Pojawi się jednak ktoś, kto uważa, że trzeba wreszcie zmienić izolacjonistyczny kurs polityki. A to oznacza grę o tron.
To nie przypadek, że pierwszy film o czarnoskórym superbohaterze powstał właśnie teraz ani że nie brakuje w nim silnych postaci kobiecych. W "Czarnej Panterze" przecinają się wątki rasowe, etniczne i genderowe. Dokonuje się tu przepisanie historii ucisku i nierówności, rozprawienie się z pokutującymi od wieków stereotypami, ale też radykalnymi postulatami Partii Czarnych Panter. Polityczne zaangażowanie nie wynika wyłącznie z reakcji na trumpowską politykę czy kryzys migracyjny, ale jest odpowiedzią na potrzeby publiczności niedoreprezentowanej w popkulturze. Po co? By ściągnąć tych widzów do kin.
Niespieszny prolog wprowadza nas w klimat opowieści. "Czarna Pantera" rozkręca się na dobre dopiero w kasynie w Pusan. T'Challa może poczuć się jak agent 007 dzięki gadżetom od swojej błyskotliwej siostry, która zawstydziłaby bondowskiego Q. Do bohaterów dołącza stary znajomy z CIA, który do spółki z Ullyssesem Klaue (świetny Andy Serkis), oprychem z ADHD i poczuciem humoru, sprowadza fabułę na znajome tory, wnosząc też nieco luzu. Dzięki nim film nabiera tempa.
Procentuje również wysiłek włożony w dopracowanie postaci głównego antagonisty. Wreszcie nie mamy do czynienia z psychopatą zaślepionym obsesją niszczenia czy potworem z innego wymiaru. Gniewny Erik Killmonger w brawurowym wykonaniu Michaela B. Jordana to bohater niejednoznaczny, psychologicznie wiarygodny. Ma swoją wizję i chce ją realizować.
Mimo że właściwego rytmu nie udaje się utrzymać przez cały seans, dostajemy kino solidnie zrealizowane i bliższe rzeczywistości niż większość widowisk Marvela - nawet jeśli osadzone w fikcyjnym państewku. Bliższe w sensie wyczucia nerwu naszych czasów oczywiście, bo same dekoracje mnie nie przekonują. No, może poza soundtrackiem.
Piotr Guszkowski
Materiały prasowe Best Film
Pomiędzy słowami. W Forum
Nieoczywista opowieść o doświadczeniu emigracji w jej egzystencjalnym wymiarze.
- Polak? Nie pomyślałbym - przyznaje berliński taksówkarz na wieść o pochodzeniu swojego pasażera. Tym pasażerem jest Michael. A właściwie: Michał. Prawnikowi renomowanej kancelarii dobrze się tu powodzi. Z ojczyzną łączy go niewiele, jeśli nie nic. Dopiero niespodziewana wizyta ojca przypomina bohaterowi o Polsce, od której - wbrew temu, co sądził, nie zdoła uciec.
Powrót taty wyłamuje się jednak schematom. Urszula Antoniak już przy pierwszym spotkaniu bohaterów przekuwa balonik, zanim ten zdąży wypełnić się górnolotnymi słowami: gdy Stanisław mówi, że przyjechał zobaczyć się z synem, bo jest chory, obaj kwitują to śmiechem. Jakub Gierszał i Andrzej Chyra wydają się zresztą wyjątkowo dobrze dobrani. Dwujęzyczny Gierszał, ze względu na osobistą historię - ale i wygląd, jak żaden inny aktor pasuje do tej roli. Wciela się w Polaka, który odnalazł się za granicą, chce być postrzegany jako Niemiec. Przystojny chłopak o gładkim obliczu, w idealnie skrojonym garniturze, przypomina modela z okładki. Przeciwwagą dla niego jest Chyra, jakby niechlujny, nieułożony, którego twarz zdążyło zapisać życie. Ojciec marnotrawny pojawia się znikąd, niczym duch przeszłości i polskości, prowokując Michała do postawienia sobie trudnych pytań.
Wybór czerni i bieli wykracza poza zabieg estetyczny, dzięki któremu miasto na zdjęciach Lennerta Hillege zyskuje dodatkową głębię. Podkreśla kontrasty, koresponduje z tematem. Antoniak ukazuje bohatera nie tylko w opozycji do ojca. Konfrontuje jego postawę z wyborem polskiej kelnerki (Justyna Wasilewska), a przede wszystkim ze starającym się o azyl afrykańskim poetą. Michał traktuje go z góry, nie dopuszcza do siebie myśli, że mają takie same prawa. Pochodzenie i kolor skóry stawiają ich przecież w zupełnie różnym położeniu. Z perfekcyjnym akcentem i aryjską urodą Michał może wtopić się w Berlin, ale czy osiągnięcie pełnej integracji jest w ogóle możliwe?
Antoniak bada stany świadomości emigranta pozbawionego korzeni, budującego siebie od nowa. A finałowa sekwencja, choć przez swój transowy wymiar bywa krytykowana, układa się w metaforę tych lęków i wyobcowania, tożsamościowego kryzysu.
Piotr Guszkowski
Materiały prasowe
Mąż czy nie mąż? W Heliosach
Komedyjka o imigrancie, który nie widzi innej drogi na legalne życie we Francji niż przez ślub. z najlepszym kumplem.
Zamiast projektować budynki, Yassine miesza cement na budowie. Wielkie marzenia (na jego wyjazd do Paryża złożyło się pół rodzinnego miasteczka) młody Marokańczyk pogrzebał przez jedną szaloną imprezę: zapomniał o egzaminie i musiał się pożegnać ze studencką wizą. Ostatnią nadzieją na uniknięcie deportacji wydaje się małżeństwo. Ale Francuzki sporo sobie za to liczą - w gotówce albo naturze. Przekonać daje się dopiero zaprzyjaźniony sąsiad Fred. Jednak sakramentalne "tak" wcale nie oznacza końca kłopotów, ponieważ nieustępliwy inspektor nie cofnie się przed prowokacją, żeby zdemaskować parę oszustów.
Piotr Guszkowski
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze