Energetyczna bomba, ogień ze sceny. Tak twierdzą fani Luxtorpedy i organizatorzy. Jak będzie teraz? W piątek (2.02)w Gwincie (ul. Zwierzyniecka 10), o godz. 20 ekipa Roberta "Litzy" Friedricha pojawi się z nowym koncertowym albumem, pt. "LuxLive".
Na muzycznym rynku formacja zaistniała osiem lat temu. Luxtorpedę do życia powołał Robert "Litza" Friedrich, wokalista i gitarzysta związany z takimi formacjami jak Arka Noego, 2Tm2,3 czy Kazik na Żywo. Kapelę stworzył wraz z Robertem "Drężmakiem" Drężkiem i Krzysztofem "Kmietą" Kmiecikiem (również związanych z Tymoteuszem) oraz z Tomaszem "Krzyżykiem" Krzyżaniakiem (Armia). Rok później Luxtorpeda powiększyła się jeszcze o wokalistę Przemysława "Hansa" Frencela, rapera z ekipy Pięć Dwa Dębiec.
Taki zestaw muzyków to mieszanka wybuchowa i tak dzieje się też na scenie. Luxtorpeda serwuje garażowo-punkowo-rockowe brzmienia i emocjonalne teksty.
Ma na koncie m.in. płyty: "Luxtorpeda", "Robaki", krążek o intrygującym tytule "A morał tej historii mógłby być taki, mimo że cukrowe, to jednak buraki", "MYWASWYNAS". A teraz mają na koncie koncertowy LuxLive".
Gwint (ul. Zwierzyniecka 10), godz. 20, otwarcie drzwi - godz. 19, bilety: 50 zł
Będą zaśpiewy i okrzyki, instrumenty dęte i cyrkowy klimat. W piątek (2.02) o godz. 19 w Zmianie Klimatu zagra Cyrk Deriglasoff.
O kapeli można by mówić dużo, intrygująco ich granie podsumowują organizatorzy:
- To banda musica grająca retrocyrkową odmianę przedpunka - z elementami urbanfolka, będąca czołowym przedstawicielem stworzonego przez siebie stylu wodewil punk. Czyli źli chłopcy śpiewają słodkie melodie - zapraszają Damian Kudzinowski i Jacek Łasiewicki.
Kapela wystąpi w składzie: Olaf Deriglasoff - śpiew, banjo basowe, konferansjerka, Tomek Kasiuk - puzon, flugelhorn, akordeon, zaśpiewy i okrzyki, Grzegorz Pastuszka - helikon, zaśpiewy i okrzyki, Robert Kamalski - saksofon barytonowy, tenorowy, zaśpiewy i okrzyki, Tomek Krawczyk - gitary, zaśpiewy i okrzyki, Robert Rasz - perkusja, zaśpiewy i okrzyki.
Kapelę prowadzi Olaf Deriglasoff - muzyk, kompozytor, autor tekstów, producent muzyczny. Na początku lat 80. założył zespół Dzieci Kapitana Klossa, wraz z którym działał w tzw. Gdańskiej Scenie Alternatywnej. W ciągu trzech dekad zaistniał jako muzyk, kompozytor i twórca tekstów w wielu grupach rockowych i alternatywnych, m.in.: Apteka, Homo Twist, Püdelsi, Kury, Kazik, Yugoton, czy KNŻ. Od kilkunastu lat gra i wydaje płyty głównie z projektami firmowanymi własnym nazwiskiem (Deriglasoff Band, Jakubik&Deriglasoff, Nawrocki&Deriglasoff, Cyrk Deriglasoff).
pt., 19, bilety - 40 zł.
Wybitny polski pianista młodego pokolenia - Krzysztof Książek, wystąpi w piątek o godz. 19 w filharmonii przy ul. Podleśnej.
- Książek (1992) jest laureatem II nagrody w Ogólnopolskim Konkursie Chopinowskim w 2015 roku, uczestniczył też w XVII Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Chopina w Warszawie. Niedopuszczenie Książka, jednego z trzech polskich pianistów w III etapie, do finału, było jedną z niewielu kontrowersyjnych decyzji jury XVII Konkursu Chopinowskiego - informuje Joanna Dolecka z Opery i Filharmonii Podlaskiej.
Pianista jest laureatem ogólnopolskich i międzynarodowych konkursów. Naukę gry na fortepianie rozpoczął w wieku 9 lat.
W piątek w jego wykonaniu usłyszymy: Polonez A-dur op. 40 nr 1 i Polonez fis-moll op. 44, Balladę F-dur op. 38 oraz Mazurki op. 7 Fryderyka Chopina, Wariacje A-dur Wolfganga Amadeusza Mozarta, a także "Obrazki z wystawy" Modesta Musorgskiego.
Podział na scenę i widownię - zniesiony, aktorzy - usunięci, w spektaklu znaleźć się mogą dowolne treści. W piątek i niedzielę (2 i 4.02) o godz. 19 w Uniwersyteckim Centrum Kultury zobaczyć można najnowszy spektakl w reżyserii Michała Stankiewicza - "Come True" oparty na nietypowym pomyśle.
Będzie to białostocka premiera spektaklu "Come True", który powstał pół roku temu i swoją premierę miał na festiwalu Malta w Poznaniu w ramach rezydencji w Scenie Roboczej.
Michał Stankiewicz to pochodzący z Białegostoku reżyser, znany m.in. ze spektakli "Import/Export" (z udziałem młodych czeczeńskich uchodźców), "Metody ustawień narodowych" (opartej na historii oddziału "Burego" performatywnej odważnej i wywołującej skrajne reakcje gry), czy adaptacji "Czarnobylskiej modlitwy" Swietłany Aleksijewicz (jej treść stanowiły doświadczenia czytelników z jej lektury).
Jak sam mówi - w teatrze interesuje się projektowaniem sytuacji, w której mogą zajść autonomiczne zdarzenia wobec spektaklu. Lubi prowokować, interesują go emocje widzów. W kolejnym spektaklu również do tego sięga. I eksperymentuje.
- W spektaklu zatem zamiast sceny ustawiliśmy drugą widownię, na którą również zaprosiliśmy widzów. W tym lustrzanym układzie, widzowie na przemian stając się aktorami bądź widzami, mogą obserwować napięcia pomiędzy byciem na scenie a byciem na widowni - czytamy w materiałach do spektaklu. - Co zatem będzie jeszcze realne, a co już sceniczne? Co przemyślane, spontaniczne, a co niekontrolowane? Co będzie tym co nazywamy rzeczywistością, a co jej reprezentacją?
- To przede wszystkim eksperyment na teatrze. Klasyczny teatr opiera się na iluzji, jest swoistą grą między widzem a aktorami. Postanowiliśmy złamać ten mechanizm. Przygotowując "Come True" działaliśmy poprzez redukcję. Usunęliśmy aktorów i scenę, zredukowaliśmy do minimum formę. Pozostawiliśmy język i zaczęliśmy wsłuchiwać się w emocje - mówił Michał Stankiewicz w wywiadzie dla poznańskiej "Wyborczej".
W tym samym wywiadzie współtwórca spektaklu, dramaturg Mateusz Marczewski mówi:
To opowieść o prawdzie. A raczej jej braku. To opowieść o życiu w iluzji ale i iluzji teatru. Ale ostatecznie to opowieść o tożsamości. Zajmuję się tożsamością w swoich książkach; opowiadam o utracie tożsamości a także o przestrzeni, która wypełnia po niej miejsce. Nigdy nie jest tam pusto. To rejon, w którym pojawiają się wyobrażenia, które umysł buduje nie mogąc znaleźć stabilnego punktu oparcia. Umysł fantazjuje na temat świata i siebie samego.
***
Spektakl zobaczyć można w piątek i niedzielę o godz. 19 w Uniwersyteckim Centrum Kultury (ul. Ciołkowskiego 1N);
Wejściówki dostępne przed spektaklem: 20 zł - ulgowe (studenci, uczniowie, pracownicy UwB), 30 zł - normalne.
Pomysł na sobotę dla całej rodziny, nie tylko fanów historii. W sobotę (3.02) w Tykocinie odbędzie się jedyna w kraju zimowa inscenizacja historyczna, przypominająca wydarzenia z okresu potopu szwedzkiego.
O godz. 14 pod zamkiem tykocińskim pojawią się rekonstruktorzy z całej Polski w strojach żołnierzy wojsk polskich, litewskich i szwedzkich. Przywołają oni atmosferę stycznia 1657 roku, kiedy to zamek znajdujący się w rękach Radziwiłłów, sprzyjających Szwedom, został oblężony i zdobyty przez hetmana Sapiehy.
Na inscenizację zaprasza Stowarzyszenie Komputowa Chorągiew Stefana Czarnieckiego oraz Zamek w Tykocinie. Publiczność spodziewać się może widowiskowej inscenizacji, nie zabraknie huku wystrzałów, walki na szable. Ale też i innych historycznych wątków, których nie zobaczymy w czasie innych inscenizacji, jak np. msza w rycie łacińskim - w kościele tykocińskim. Poprzedzi ona inscenizację o godz. 13.
*godz. 13.00 - Msza w rycie łacińskim
*godz. 14.00 - Uroczyste otwarcie wydarzenia na Placu Czarnieckiego w Tykocinie
*godz. 15.00 - Szturm Zamku w Tykocinie - widowisko historyczne
*godz. 16.00 - Bitwa na dziedzińcu Zamku
*godz.16.30 - Zakończenie
Wstęp bezpłatny
Opera i Filharmonia Podlaska wznawia od niedzieli (4.02) bajkę muzyczną dla dzieci "Brzydki Kaczorek" w reż. Jakuba Szydłowskiego.
To wariacja na temat andersenowskiej baśni, familijna opowieść o inności i związanej z nią samotności, ale także o wielkiej mocy przyjaźni.
- Odrzucony przez inne ptaki maluch zmaga się z samotnością i szuka swojego miejsca i przyjaźni. Prawda o jego inności wychodzi na jaw dopiero, kiedy z popielatego pisklaka wyrasta piękny śnieżnobiały łabędź - zaprasza Joanna Dolecka z OiFP.
Spektakle familijne odbędą się w dniach: 4, 17, 18 lutego o godz. 12, spektakle szkolne - 6, 7, 8, 9, 13, 14, 15, 16 lutego o godz. 10 i 12. "Brzydki Kaczorek" grany jest na sali kameralnej.
Białystok, ul. Kalinowskiego 1, tel. 085 742 50 33 www.btl.bialystok.pl
*Puszek - pt., 9.30,, sob.-niedz., 13
*Opowieść wigilijna - pt., 11, sob.-niedz., 15, wt.-śr., 9, 11
*Ony - sob.-niedz., 18, wt.-śr., 13, czw., 9
*Kulki - czw., 9, 10.30
Białystok, ul. Elektryczna 12, tel. 085 741 57 40 (w weekendy - tel. 74 99 175) www.dramatyczny.pl
*Autostrada - pt., 17.30, sob.-niedz., 19.30
*Mayday - pt., 20.30, sob.-niedz., 16
*Romeo i Julia - śr.-czw., 10
AGNIESZKA SADOWSKA
Białystok, ul. Odeska 1, www.oifp.eu.pl
*Recital fortepianowy Krzysztofa Książka - pt., 19 (gmach przy Podleśnej)
*Zemsta nietoperza - pt.-sob., 19, niedz., 18 (gmach przy Odeskiej)
*Brzydki Kaczorek (bajka muzyczna) - niedz., 12, wt., 10, śr - czw., 10, 12 (
*Widowisko baletowe "Jezioro Łabędzie" (w wykonaniu Petersburg International Ballet) - czw., 19 (gmach przy Odeskiej)
*Koncert: Kortez z zespołem - wt., 19 (gmach przy Odeskiej)
Białystok, ul. Ciołkowskiego 1N (kampus UwB)
*Come True - spektakl w reż. Michała Stankiewicza - pt.19, niedz., 19
Supraśl, ul. Kościelna 4, tel. 85 710 88 45
*Wykład - pt.-sob., 19
Recenzje spektakli: bialystok.wyborcza.pl
Rusza białostocka edycja Festiwalu Filmów Rosyjskich "Sputnik nad Polską". W dniach 2-8 lutego kino Forum i DKF "GAG" zaprasza na 10 różnorodnych filmów rosyjskich oraz animacje Jurija Norsztejna. Bilety - 14 zł, karnet - 120 zł.
2 lutego
*16:15 PRZEKONANIA, reż. Tatiana Czystowa, 63 min, 12+
*18:00 ARYTMIA, reż. Borys Chlebnikow,, 112 min, 18+
3 lutego 2018
*16:15 JAK WITIA CZESNOK LIOCHĘ SZTYRA DO DOMU OPIEKI WIÓZŁ, reż. Aleksander Chant (Jewsiejew), 90 min (16+)
*18:00 BLISKOŚĆ, reż. Kantemir Bałagow, 118 min, 16+
4 lutego 2018
*16:00 DAMA PIKOWA, reż. Paweł Łungin, 120 min, 16+
*18:15 BYLI SOBIE, reż. Eduard Parri,, 86 min, 16+
5 lutego 2018
*18:00 BOLSZOJ, reż. Walerij Todorowskij, 132 min
6 lutego 2018
*18:15 MÓJ MORDERCA, reż. Kostas Marsan, 105 min, 18+
7 lutego 2018
*18:30 SIODŁO TURECKIE, reż. Jusup Razykow, 76 min
8 lutego 2018
*16:30 cykl animacji Jurija Norsztejna, Rosja, 73 min.
*18:30 ROSYJSKA CZERWIEŃ, reż. Charly Braun,, 90 min, 16+
Materiały promocyjne
PRZEKONANIA (dokument)
Prawo do odmowy służby wojskowej mają teraz nie tylko osoby wierzące. Inni mogą zadeklarować jako przyczynę odmowy nie wiarę, ale przekonania sprzeczne ze służbą wojskową, np. światopoglądowe. Próba skorzystania z prawa w Rosji przeradza się jednak w konflikt Jednostki i Systemu.
ARYTMIA (dramat)
Oleg pracuje w pogotowiu,jeździ karetką od pacjenta do pacjenta. Podczas gdy Oleg ratuje innych, jego żona, zmęczona takim życiem, decyduje się na rozwód, a w szpitalu pojawia się nowy szef, dla którego liczą się tylko liczby i regulaminy.
JAK WITIA CZESNOK LIOCHĘ SZTYRA DO DOMU OPIEKI WIÓZŁ (dramat)
Kino drogi w rosyjskim wydaniu. 27-letni Witka, którego dzieciństwo upłynęło w domu dziecka, marzy o ucieczce od "utrudniających mu życie" żony i syna. Nieznający rodzicielskiej miłości, niezdolny do okazywania ciepłych ludzkich uczuć, spotyka po latach ojca - kiedyś kryminalistę, a obecnie po prostu podstarzałego kalekę.
BLISKOŚĆ (dramat)
Nieznani sprawcy porywają młodego Żyda - syna właściciela warsztatu samochodowego. W centrum wydarzeń znajduje się jednak siostra porwanego - Iłana, która jako jedyna jest w stanie wyrwać swoich bliskich z opresji.
DAMA PIKOWA (dramat)
Diwa operowa Sofia Mayer po latach emigracji wraca do Rosji. Śpiewaczka chce wyreżyserować "Damę pikową" Czajkowskiego na scenie, na której kiedyś debiutowała. Młody śpiewak jest gotowy na wszystko, aby dostać rolę Hermana.
BYLI SOBIE (dramat)
Pogodna i pozytywna opowieść o mieszkańcach malowniczej, ale wymierającej wsi na rosyjskiej prowincji. Pozostało w niej troje mieszkańców. Jeden z mężczyzn postanawia raz na zawsze skończyć z samotnością, decyduje się zatem ofiarować swoją rękę i serce wdowie.
BOLSZOJ (dramat)
Niezwykle utalentowana tancerka baletowa Julia Olszańska pochodzi z małego górniczego miasta. Los podsuwa jej szczęśliwy bilet: jej talent zostaje zauważony przez byłego artystę baletu, który postanawia pomóc dziewczynce w drodze na główną scenę Rosji - Teatr Bolszoj.
MÓJ MORDERCA (kryminał)
W Jakucku, we własnym mieszkaniu, została zamordowana młoda kobieta. Śledztwo prowadzi młody detektyw - początkowo sprawa nie wydaje się zbytnio skomplikowana.
SIODŁO TURECKIE (dramat)
"Zespół pustego siodła tureckiego" to zaburzenia pracy układów nerwowego i hormonalnego. Cierpi na nie główny bohater filmu - były pracownik organów bezpieczeństwa państwowego, który na emeryturze z nudów i samotności zaczyna śledzić tych, których zachowanie rozbudza jego ciekawość i podejrzliwość.
ROSYJSKA CZERWIEŃ (dramat)
Zabawny kolaż dokumentu i fikcji zainspirowany prawdziwą podróżą dwóch młodych brazylijskich aktorek do Rosji w celu udoskonalania warsztatu aktorskiego pod okiem słynnego rosyjskiego pedagoga.
(na podstawie materiałów organizatorów)
USA/Wielka Brytania 2017 (Three billboards outside Ebbing, Missouri). Reż. Martin McDonagh. Aktorzy: Frances McDormand, Woody Harrelson, Sam Rockwell
Między dramatem a czarną komedią. To będzie na pewno jeden z najlepszych filmów roku.
Mildred (McDormand), której nastoletnia córka została zgwałcona i zamordowana, umieszcza na podmiejskich billboardach tekst oskarżający wymienionego z imienia i nazwiska szefa lokalnej policji o bezczynność.
Ale Willoughby (Harrelson), ów inkryminowany szeryf, wbrew naszym oczekiwaniom wcale nie jest tu szwarccharakterem, policjantem nieudolnym czy leniwym. Zrobił, co mógł, po prostu sprawa nie dawała punktów zaczepienia. Jest generalnie "w porządku", a ma poza tym poważny problem, który - trochę zresztą mocą emocjonalnego szantażu - koryguje nasz stosunek do niego. Inaczej jego prawa ręka, Dixon (Rockwell), wcielenie stereotypu głupiego gliniarza, do tego wściekły rasista i jeszcze maminsynek. Dixon chce wszelkimi sposobami powstrzymać krucjatę Mildred, nieaprobowaną zresztą przez większość mieszkańców miasteczka, gdzie Willoughby jest osobą popularną.
Nawet jednak kretyn Dixon dostanie tu swoją szansę. No, IQ mu nie przybędzie, tak daleko wiara reżysera w człowieka nie sięga, ale przejdzie znamienną ewolucję. To jedna z wielu zalet tego świetnego filmu: unikanie czarno-białej kolorystyki, umiejętne stosowanie światłocienia. Nikt nie jest tu bezwzględnie zły ani kryształowo dobry, wszyscy się też zmieniają.
FOX SEARCHLIGHT PICTURES
Weźmy Mildred: rozumiemy jej ból, jej wściekłość i determinację, jej pragnienie sprawiedliwości czy nawet zemsty, solidaryzujemy się z jej działaniem. Ale jednocześnie nie jest to osoba, która wywołuje natychmiastową sympatię: jest ostra, szorstka, a zaciekłość, choć w pełni uzasadniona, to też nie jest twarzowa cecha. Mildred ma gdzieś opinie o sobie, a nawet niebezpieczeństwo, na jakie się naraża - przy pewnym natężeniu cierpienia obojętnieje się na wszystko inne. Jest w niej także poczucie winy - fatalnego wieczoru nie pożyczyła córce samochodu. Bardzo to niejednoznaczna postać, a McDormand gra ją fenomenalnie. Harrelson i (zwłaszcza) Rockwell też są zresztą świetni, a trójkę głównych bohaterów otacza tłum świetnie nakreślonych postaci drugoplanowych, z których każda ma wyraziste rysy, osobowość, historię.
Film jest też pierwszorzędnie opowiedziany. Nie jest to, proszę broń Boże nie myśleć, kryminał z serii "kto zabił", ale tragikomedia, której dynamikę nadają zmieniające się jak w kalejdoskopie relacje między ludźmi. Powstają nowe sojusze i antagonizmy, co rusz mamy kolejny zwrot akcji, a jej kierunek pozostaje nieprzewidywalny - szkoda czasu na zgadywanie "co będzie dalej?". Dialogi są błyskotliwe i tylko momentami ocierają się o literackość i "popisywactwo". Scenarzysta i reżyser, Irlandczyk McDonagh, znany m.in. z inteligentnego i zabawnego "Najpierw strzelaj, potem zwiedzaj", zaczynał od dramatu, a jest to bardzo dobra szkoła pisania.
.Ale "Billboardy..." przebijają wspomniany film o dwie długości. Ich największą zaletą jest odwaga i umiejętność połączenia ze sobą biegunowo odległych elementów. Punktem wyjścia jest tu największe nieszczęście, jakie może spotykać człowieka - utrata kochanego dziecka. Zrobić z tego komedię - choćby smoliście czarną i nie szczędzącą brutalności - było zadaniem karkołomnym, a jednak McDonagh nie wywrócił się, utrzymał równowagę między dramatem i humorem, cierpieniem i śmiechem. Już teraz można go uznać za najmłodszego z braci Coen.
Paweł Mossakowski
HELIOS
Polska 2018. Reż. Kinga Dębska. Aktorzy: Kinga Preis, Marcin Dorociński, Edyta Olszówka, Roma Gąsiorowska, Piotr Polak, Agnieszka Żulewska, Małgorzata Gorol.
MATERIAŁY PRASOWE NEXT FILM
Firmowana przez autorkę świetnych "Moich córek krów", Kingę Dębską, propozycja na walentynki to nie typowa landrynka. Lekka jest tu forma opowiadania, treść bywa gorzka i przewrotna.
Jak sugeruje tytuł, bohaterowie filmu zostali przez los zmuszeni do zmiany planów. Myśleli, że mają wiernego męża, że zaraz będą mogli wyjść z ukrycia, bo romans stanie się pełnoprawnym związkiem. Myśleli, że chwilowe namiętności wystarczą, by biło serce, że poświęcenie życia innym załagodzi własną, bolesną samotność. Myśleli, że czeka na nich ta jedna jedyna i dziecko. Potem myśleli, że nie będą już potrafili kochać. Za każdym razem się mylili.
Za scenariusz odpowiadała Karolina Szablewska, współautorka skryptu do "Listów do M", odpowiedzialna także za "Po prostu przyjaźń". Wraz z Dębską postawiły na popularny format kilku toczących się równolegle, niby niezależnych, ale zazębiających się wreszcie, wątków. Mają one różne kategorie wagowe, tak pod względem ładunku dramatycznego, jak fabularnej precyzji.
Najstaranniej poprowadzona zdaje się opowieść o wykładowczyni Agnieszce (Olszówka), która w sytuacji, zdawałoby się, ostatecznej, nawiązuje bliską relację z Janulą (Małgorzata Gorol). "Plan B" przypomina o wielkiej ekranowej charyzmie Olszówki, która mimo mocnej obsady świeci w "Planie B" najjaśniej i ma warunki, żeby wrócić na szczyt.
Historia Natalii, matki, której dziecko wyfrunęło z gniazda, jest znacznie prostsza, a jej mocą jest - też świetna - Kinga Preis. Tylko aktorka jej formatu potrafi w tak lekkiej gatunkowej konwencji udźwignąć scenę, w której przez dłuższy czas nie widać nic poza jej zmieniająca się pod wpływem skrajnych emocji twarzą.
NEXT FILM
Weselszy, i psychologicznie głęboki jak dobra anegdota, wątek Mirka przoduje w ilości "momentów" i powiedzonek. Znowu obsadzony z przymrużeniem oka Dorociński gra w punkt, choć dużo do zagrania nie ma.
Najbardziej naciągany i niepotrzebny wydaje się wątek Klary (Gąsiorowska), samotnej dziewczyny zarabiającej na życie. malowaniem gipsowych aniołów. Neurotyczna maniera Gąsiorowskiej nie pomaga, ale za sceny u psychoterapeuty należy się osobna gwiazdka.
Żałuję, że Dębska, twórczyni wystarczająco oryginalna, by nie sięgać do cudzego ogródka, tym razem za dużo pożycza od klasyków gatunku. Choć muzyka towarzysząca całości niekiedy przygniata. Plus należy się też za świetną wprowadzającą sekwencję seksu - tak to się kręci, jakby ktoś nie widział! Żadne tam falujące kołdry, satyna i stęki z offu, tylko pożądanie, które opanowuje od koniuszków palców po szczyt głowy, tu i teraz. "Krowy." pozostają co prawda perłą w koronie reżyserki, ale nawet w nieco słabszej formie Dębska potwierdza, że umie opowiadać o emocjach inteligentniej, oryginalniej i wrażliwiej niż większość parających się kinem popularnym twórców.
Anna Tatarska
HELIOS.
UK 2017 (Breathe). Reż. Andy Serkis. Aktorzy: Andrew Garfield, Claire Foy, Tom Hollander, Hugh Bonneville, Diana Rigg.
mat. prasowe
Kobieta patrzy w oczy mężczyźnie, jakby nie widziała poza nim świata. Tym dość sztampowym kadrem reklamuje się film oparty na jednej z bardziej niezwykłych biografii, o jakich słyszałam. W życiu to on patrzył tak na nią. Nic dziwnego - jej miłość uratowała mu życie.
"Pełnia życia" to ekranizacja niezwykłych losów Robina i Diany Cavendishów. Kiedy się poznali, byli piękni i młodzi. Diana zaszła w ciążę, zaraz potem się pobrali.
W 1958 roku dwudziestoośmioletni Robin - błyskotliwy globtroter i dusza towarzystwa - po polio został sparaliżowany od szyi w dół. Lekarze dawali mu kilka tygodni życia, do tego na pewno spędzone w szpitalu, bez kontaktu ze światem. Jednak Robin nie umarł. Doczekał narodzin syna i dzięki nieustającemu wsparciu żony i przyjaciół wymyślił i wdrożył niezliczone patenty ułatwiające życie takim jak on. Stał działaczem na rzecz niepełnosprawnych, innowatorem i jednym z najdłużej - bo aż 36 lat od diagnozy - żyjących "responautów", czyli ludzi, za których oddycha maszyna. Jego historię na ekran postanowił przenieść syn, Jonathan, odnoszący sukcesy producent filmowy. Za kamerę zaprosił swojego przyjaciela, uznanego aktora rozpoczynającego karierę reżyserską, Andy'ego Serkisa.
Debiutant Serkis miał wsparcie doświadczonego scenarzysty Williama Nicholsona ("Gladiator", "Elizabeth: Złoty wiek"). Udało się im stworzyć prosty, bardzo wzruszający i tylko odrobinkę na początku zbyt dosłodzony film o wartkiej akcji i z cudownym poczuciem humoru.
Twórcy nie wpadają w patos czy nadmierny dramatyzm. Słusznie polegają na energii głównych postaci, fantastycznie zagranych przez Claire Foy ("The Crown") i Andrew Garfielda ("Spiderman").
Pierwszoplanowa dwójka przepięknie się dopełnia, łączy ich czysta, wiarygodna energia. To film o tych, którzy, jak mówi reżyser, "wybrali życie", ale mimo optymistycznego wydźwięku całość nie odrywa się nazbyt od realiów, pozostając wiarygodną psychologicznie i precyzyjną w detalach, także tych nieprzyjemnych. Widz jest świadkiem fizycznych i psychicznych zmagań Robina - depresji, rozlicznych wypadków, bolesnych zabiegów, stopniowej degeneracji ciała. "Pełnia." to mądry seans empatii i udane podejście do motywu przezwyciężania trudności przez siłę ludzkiego ducha, z małą misją - pokazać, że się da, że warto próbować. I nie tracić humoru.
Anna Tatarska
HELIOS
Niemcy, Australia, 2017 (Maya the Bee: The Honey Games), reż. Noel Cleary, Sergio Delfino, Alexs Stadermann. Dubbing: Agnieszka Fajlhauer, Mateusz Banasiuk, Magdalena Różczka
Materiały prasowe
Kontynuacja animowanych przygód rezolutnej pszczółki i jej przyjaciół.
Maję czekają igrzyska. Nie, nie jedzie może do Pjongczang z parą nart ani łyżew, ale od wyniku tych zawodów zależeć będzie los całego ula.
pg
HELIOS
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze