Bardzo kulturalny weekend w Białymstoku [INFORMATOR]

Znamy go z powieści, słabości do Polski, skomplikowanej miłości do Gdańska. Ale Gunter Grass pozostawił po sobie też mnóstwo grafik i rzeźb. Od dziś, do zobaczenia w Białymstoku

Wernisaż kolekcji noblisty - dziś o godz. 18 w Galerii im. Sleńdzińskich (ul. Legionowa 2).

Materiały prasowe Gdańskiej Galerii Miejskiej

Prace pochodzą z kolekcji znaj-dującej się w Gdańskiej Galerii Gunthera Grassa, która przechowuje jeden z największych na świecie zbiorów pisarza zmarłego w 2015 roku. To łącznie 141 dzieł, w Białymstoku zobaczymy wybrane prace graficzne i rzeźbiarskie związane mocno z jego literaturą. Wystawa nosi tytuł "Gunther Grass - kolekcja gdańska w drodze". Rzeczywiście jest w drodze - Białystok jest drugim przystankiem w peregrynacji kolekcji po Polsce. Wystawę oglądać można do 31 marca.

Piątek, godz.18, Galeria im. Slendzińskich

Zespół Hunter w piątek w Zmianie Klimatu zaprezentuje nową płytę "NieWolnOść". To komentarz do tego, co się dzieje obecnie w Polsce i na świecie.

- Utwory muzycznie i tekstowo są z jednej strony syntezą wcześniejszych i częściowym powrotem do korzeni, a z drugiej nowym zaskakującym kierunkiem - zapraszają organizatorzy.

Piątek, godz. 19, Zmiana Klimatu

Coś dla fanów world music. Folkowo-orientalna Dikanda wystąpi w sobotę o godz. 19 w Spodkach WOAK-u.

Ich bałkańsko-cygańskie koncerty to prawdziwa wyprawa przez różne kraje - kapela muzyczne inspiracje czerpie z tradycyjnych, folkowych brzmień szeroko rozumianego orientu - od Bałkanów, przez Izrael, Kurdystan, Białoruś po Indie.

Piątek, godz. 19, Spodki (ul. św. Rocha 14)

Szorstki, szczery, bez pozy, ze zdartym intrygującym głosem. Marek Dyjak nie lubi co prawda gdy porównują go do Waitsa, ale ta etykieta nadana mu przez krytyków i słuchaczy już do niego przylgnęła. W sobotę o godz. 20 wystąpi w kinie Forum.

Zaśpiewa materiał z najnowszej płyty "Pierwszy śnieg", tym razem w jazzującej aranżacji. Jak sam mówi: wraca do swych ukochanych poetów i wierszy. Płyta to zbiór tekstów Mirosława Czyżykiewicza, Jana Kondraka, Jacka Musiatowicza i Roberta Kasprzyckiego. - Znów wybrałem pieśni, w które wierzę. Jestem trochę starszy, już po 40-stce, ale dzisiaj te teksty dalej mają dla mnie siłę - mówi Dyjak. Wystąpi z zespołem w składzie: Marek Tarnowski (akordeon), Jerzy Małek (trąbka), Michał Jaros (kontrabas), Grzegorz Jabłoński (piano), Mateusz Modrzejewski (perkusja).

Sobota, godz. 20, kino Forum

Gratka dla punkowców: w sobotę w Gwincie zagra legenda polskiego punk rocka - Dezerter. Gościnnie wystąpią:  Schizma, Molly Malone's i November.

Dezertera przedstawiać nie trzeba - grają od ponad 30 lat, grają ciągle ostro. A przecież zaczynali w kompletnie innej epoce, bowiem zespół powstał w czasie stanu wojennego i szybko stał się sumieniem rodzimej sceny niezależnej. Choć epoka od czasów ich bezkompromisowego grania mocno się zmieniła, nie trzeba już protestować przeciw komunizmowi, nie ma peerelowskiej szarzyzny, to piosenki Dezertera, nadal, jak się okazuje, są żywe i mają sens. Kapela postuluje, by być wiernym sobie, pozostać niezależnym, nie dać się wkręcać i manipulować.

Teksty pisze nadal Krzysztof Grabowski - perkusista i dawniej wokalista. Obecnie w zespole śpiewa Robert "Robal" Matera, który gra też na gitarze, na basie gra Jacek Chrzanowski.

Schizma  to hardcore'owa petarda, jedna z najznamienitszych i najdłużej działających na polskiej scenie kapel, regularnie wspomagająca koncerty światowych sław w naszym kraju, m.in. D.R.I,, Sick of it All, Madball, Terror, Integrity.Z kolei Molly Malone's to formacja grająca punk rock okraszony irlandzkim folkiem, tzw. celtic punk, rzecz obowiązkowa dla fanów Flogging Molly i Dropkick Murphys.

Białostocką scenę reprezentować będzie zespół November, wykonujący covery Misfits i Danzig.

Sobota, godz. 19, Gwint

W sobotę o godz. 19 w Zmianie Klimatu pojawi się białostocki duet Red Emprez, co oznacza elektroniczne brzmienia.

Elektroniczna formacja istniejąca od 2004 roku, zaprezentuje utwory z ostatniego albumu "Reborn", gdzie słychać brzmienie syntezato-rów lat 80-tych, a new romantic miesza się z electro-pop'em i glam rockiem.

Sobota, godz. 19, Zmiana Klimatu

Nowa płyta i niespodzianki. Znany hiphopowiec Ten Typ Mes w sobotę wystąpi w Pubie Rejs o godz. 20. Artysta nieustannie eksperymentujący, mieszający style: rap z elektroniką, funkiem i jazzem, znów zaskoczy słuchaczy. I muzycznie, i tekstowo.

Na nowej płycie "AŁA" (wydanej przez Agorę) współpracuje m.in. z Izą Lach i Dawidem Podsiadło. Wraz z zespołem tworzy na scenie kolektyw, którego moc (perkusja i klawisze) kontruje melodią (żeńskie chórki). Ciekawe są też teksty - jak zwykle bezpośrednie i często mocne. Nowa płyta to - jak pisze wydawca - "podróż między sceną festiwalu, a oglądaniem serialu, między pokusą wzięcia kredytu, a tworzeniem międzypokoleniowej piosenki w ciasnej kawalerce, między kupnem wymarzonego auta, a ścieraniem z czarnego lakieru ptasich odchodów".

Jest konkretnie i dosadnie: "Nic mnie tak nie dojeżdża, jak codzienność" śpiewa Mes wraz z Dawidem Podsiadło. Raper komentuje, ocenia, punktuje rzeczywistość. Ale docenia też. Jak w "Przewozie osób".

Ten Typ Mes Mes to warszawski raper, tekściarz, producent, felietonista T-Mobile Music i współzałożyciel wytwórni Alkopoligamia.com. Nieustannie poszukujący i odbywający wycieczki w stronę innych gatunków muzycznych. A przez to ciekawy i nieoczywisty.

Pub Rejs (ul. Nowy Świat 2), sobota, godz. 20

Wystawa ikon i koncerty, m.in. Sarakiny. W piątek, w ramach obchodów Święta Narodowego Republiki Bułgarii w stolicy Podlasia, o godz. 16.30 w Muzeum Podlaskim zostanie otwarta wystawa ikon poświęcona Św. Klemensowi. O godz. 18 warto wpaść do Opery i Filharmonii Podlaskiej, gdzie po wystąpieniu przedstawicieli placówek dyplomatycznych Bułgarii i Polski zaśpiewa Chór Młodzieżowy Domu Kultury w Białymstoku i znakomity zespół grający muzykę bałkańską - Sarakina.

W niedzielę w kinie Forum - pokaz filmu "Prosta historia o morderstwie" w reż. Arkadiusza Jakubika. A po filmie - spotkanie z aktorem, grającą główną rolę - Filipem Pławiakiem. Początek - godz. 16. Bilety - tylko 8 zł. Spotkanie odbywa się w ramach Podlaskiej Akademii Kultury.

Prosta historia o morderstwie

To drugi, po świetnie przyjętej "Prostej historii o miłości" (2010), film w dorobku reżyserskim aktora Arkadiusza Jakubika. To trzymająca w napięciu, pełna zaskakujących zwrotów akcji historia policyjnej rodziny, której losami wstrząsa tajemnicza zbrodnia. Jacek, młody policjant, za wszelką cenę próbuje chronić matkę i braci przed porywczym i despotycznym ojcem, również funkcjonariuszem, zamieszanym w nielegalne interesy. Gdy ten zostaje zamordowany, syn staje się głównym podejrzanym. Żeby udowodnić swoją niewinność, Jacek musi rozpracować skomplikowaną sieć intryg, w którą był uwikłany jego ojciec.

Mr Gaga

Holandia, Niemcy, Szwecja, Izrael 2015. Reż. Tomer Heymann. Aktorzy: Ohad Naharin, Tzofia Naharin, Natalie Portman.

Dokument o izraelskim choreografie Ohadzie Naharinie, twórcy języka ruchu GaGa. Burzliwa biografia charyzmatycznego egotyka nie tylko dla miłośników tańca.

Ten film powstawał osiem lat. Po premierze obwołano go najlepszym tanecznym dokumentem od czasu "Piny" Wendersa. Jest jeszcze lepiej: obraz Heymanna to wręcz stopień wyżej w hierarchii kinowej doskonałości. Na pierwszy rzut oka klasyczna filmowa biografia szybko okazuje się czymś znacznie mniej oczywistym. Urodzony w położonym między Nazaretem a Afulą kibucu Mizra Naharin, dziś dyrektor legendarnej Batsheva Dance Company, to bohater dosłownie stworzony na ekran. Jeden z największych współczesnych tancerzy zaczął profesjonalnie tańczyć dopiero po służbie wojskowej, już jako dorosły. Szybko stał się branżową sensacją na światową skalę.

Być może ciekawsze niż jego dorobek taneczny są dokonania na polu choreografii. W układach Naharina zawarta jest cała dramaturgia jego burzliwego życia, wszystkie wątpliwości, podsycane próżnością lub lękiem mity i pragnienia. Własną niepewność ukrył w konwulsyjnych ruchach ciał tancerzy.

Reżyser - sam wielki miłośnik i znawca twórczości Naharina - przyswaja i adaptuje na potrzeby filmu choreograficzny język mistrza, dzięki czemu zyskuje niezwykłą siłę rażenia. Udaje mu się dokonać najtrudniejszego: w ruchomych kadrach uchwycić ulotne piękno i filozofię tańca współczesnego. Odpowiednio zmontowane fragmenty charakterystycznych choreografii tkają emocjonalną ramę dla opowieści o kolejnych zderzeniach wielkiego ego i bezdyskusyjnego geniuszu z boleśnie nieteatralnym życiem. Nieznane materiały z prób, spektakularne sekwencje sceniczne, wyimki wielogodzinnych rozmów, momenty zdjęcia maski - a do tego muzyka i ruch wibrujące w duszy. Słowa klucze "Mr gaga" to marzenia, wytrwałość, strata i odrodzenie. Dyskretnie, z tylnego siedzenia, widz obserwuje, jak Naharin wznosi się na wyżyny, upada, po czym odradza się jak Feniks, nieustraszony, wciąż nieco antypatyczny, ale jednakowo uwodzicielski. Film zafascynuje także tych, którzy z tańcem nie mają nic wspólnego.

MATERIALY PRASOWE

Kong: Wyspa Czaszki

USA, Wietnam, 2017. Reż. Jordan Vogt-Roberts. Aktorzy: Tom Hiddleston, Samuel L. Jackson, Brie Larson, John C. Reilly

Powrót King Konga przypomina połączenie "Czasu Apokalipsy" z "Parkiem Jurajskim" - z rozmachem dopisuje genezę popkulturowej legendy.

Akcja filmu "Kong: Wyspa Czaszki" rozgrywa się w 1973 roku, kiedy wojna w Wietnamie ma się ku końcowi, a prezydent Nixon zapowiada wycofanie amerykańskich wojsk. Piloci z eskadry śmigłowców pod dowództwem ppłk. Packarda zamiast wracać do kraju jak reszta żołnierzy, dostają jeszcze ostatnią misję: mają chronić grupę naukowców podczas tajemniczej ekspedycji. Nieświadomi, co ich czeka, ruszają w ścianę burzowych chmur odgradzającą drogę na niezbadaną dotąd wyspę. Formacja helikopterów nadlatuje jak w słynnej scenie z "Czasu Apokalipsy". Humory dopisują, dziewicza przyroda zachwyca, jednak powitanie nie będzie serdeczne - intruzi rozwścieczą tytułowego Konga.

Reżyser Jordan Vogt-Roberts wraz ze scenarzystami wykorzystuje polityczny kontekst burzliwych lat 70., by połączyć wojenną opowieść z formułą monster movies. Ujęcie klasycznej postaci człekokształtnego potwora nawiązuje klimatem i estetyką do filmów o Wietnamie. Wyspa okazuje się równie piękna, co zdradliwa. Mimo że wśród drzew nie czai się partyzantka Wietkongu, łatwo wpaść w pułapkę. Zdziesiątkowani i rozsiani po terytorium wroga bohaterowie walczą o przetrwanie, odkrywając kolejne "atrakcje" tego koszmarnego parku rozrywki. Spece od efektów odwalili kawał roboty. Kong rzeczywiście zasługuje na miano króla, robi wrażenie, kradnie show aktorom.

Jedyny poważniejszy zarzut - oprócz nierównego scenariusza, to brak rozwinięcia postaci granych przez Toma Hiddlestona (były agent SAS) i Brie Larson (reporterka wojenna). Więcej do pokazania ma stara gwardia. Samuel L. Jackson przekonuje jako dowódca zaślepiony pragnieniem pomszczenia swoich chłopców. John Goodman rzuca kilka zgrabnych one-linerów, przewodząc wyprawie do jądra ciemności, którą wyprosił w Waszyngtonie, a John C. Reilly bawi się rolą ekscentrycznego rozbitka. Humor zawarty w dialogach miesza się z grozą walki.

Można reanimację "King Konga" traktować wyłącznie w kategoriach czystej rozrywki - i nie zawiedziemy się tak skrojonym widowiskiem. Jeśli wam się spodoba, poczekajcie do sceny po napisach.

mat. promocyjne

Zwariować ze szczęścia

Włochy/Francja 2016, Reż. Paolo Virzi Aktorzy: Valerie Bruni Tedeschi, Micaela Ramazotti

Komediodramat o dwóch kobietach, które uciekają z kliniki psychiatrycznej.

Ekstrawertyczna i gadatliwa Beatrice (fantastyczna Tedeschi) nieustannie opowiada o swoim arystokratycznym pochodzeniu. Mitomanka? Fantastka? - o tym się jeszcze przekonamy, z pewnością jednak jest w niej wyniosłość i władczość typowa dla osób społecznie uprzywilejowanych. Donatella (bardzo dobra Ramazotti) jest chorobliwie chuda, zamknięta w sobie i milcząca: ciągnie się za nią jak cień jakaś mroczna historia. Pewnego dnia kobiety, korzystając z okazji, uciekają z kliniki.

Te dwie skrajnie różne kobiety zbliżą się do siebie i zaprzyjaźnią - ale nie jest to proces łatwy i bezbolesny. Ich włóczęga po Toskanii, w trakcie której odwiedzają najbliższych, wycinają ryzykowne numery, cieszą się życiem, jest zarazem podróżą w ich przeszłość - jej odsłanianie i ujawnianie przyczyn, dla których znalazły się w psychiatryku, jest nie mniej interesujące niż same perypetie, jakie im się po drodze przydarzają.

Spiritus movens filmu stanowi Beatrice. Jej entuzjazm daje mu energię, jej zuchwałość zapewnia dostatek przygód, jej spontaniczność gwarantuje nieprzewidywalność fabuły. Bardzo pięknie zestrojona i wolna od zgrzytów jest też tonacja filmu, który jest właściwie komedią, a przecież wszystko to ufundowane jest na cierpieniu, rodzinnych tragediach. Świetny scenariusz, pewna ręka reżysera, pierwszorzędne aktorstwo, bardzo dobre kino.